اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت در راستای کاهش احساس تنهایی زنان سالمند در شرایطپسا کرونا

زمانی که از بهداشت روانی سالمندان سخن به میان می آید نمی توان مواردی از قبیل افسردگی و انزوا را مد نظر قرار نداد زیرا ایندو مسئله از موارد مهمی است که در سالمندان با افزایش سن رو به افزایش می باشد. برای رفع احساس تنهایی ناشی ازشیوعویرو کرونا و افزایش کیفیت زندگی سالمندان روش های متعددی وجود دارد که در این پژوهش قصد داریم به بررسی میزان اثرگذاری درمان مبتنی بر شفقت در راستای کاهش احساس تنهایی در زنان سالمند در دوران پساکرونا بپردازیم .مطالعه حاضر نیمهتجربی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود . جامعه زنان سالمند ساکن خانه سالمندان کهریزک در سال ۱۴۰۰ می باشد. در این پژوهش معیارهای ورود به مطالعه زنان سالمند با سن ۷۵-۸۵ سال ، حداقل تحصیلات سیکل ، عدم سابقه درمان مبتنی بر شفقت و عدم استفاده از سایر روش های درمانی به طور همزمان و معیارهای خروج از مطالعه غیبت بیشتر از یک جلسه و انصراف از ادامه همکاری بود . روند اجرای پژوهش این طور بود که به خانه سالمندان کهریزک مراجعه و پس از هماهنگی با مسئولان ، از آنان خواسته شد تا سالمندان زن ۸۵-۷۵ سال را به پژوهشگر معرفی کنند. در این مطالعه ۳۰ نفر حضور داشتند که هیچ ریزشی در نمونه ها اتفاق نیفتاد و تحلیل برای دو گروه ۱۵ نفری انجا شد. نتایج حاکی از اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش احساس تنهایی در زنان سالمند بود. با توجه به روند رو به افزایش آمار بیماران مبتلا به احساس تنهایی در زنان سالمندهستند.

Keywords:

زنان سالمند , احساس تنهایی , درمان روانی , شقت , دوران پسا کرونا