پروین دهباشی - دانشجوی دکترای رشته حقوق عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

رعایت قواعد و مقررات حقوق بین الملل و مسئولیت بین المللی در ارتباط با نقض این قواعد و مقررات در همه ی حوزه ها، از جمله در ارتباط با حفظ و حراست اماکن دیپلماتیک کشورها به یکی از اصول اولیه ی حقوق داخلی دولت ها تبدیل شده است که از قضا ریشه ی آن به هزاران سال پیش بر می گردد. عدم تعرض به سفارت خانه ها و مامورین سیاسی کشورها و رعایت حقوق اتباع بیگانه از دیر باز مورد وفاق جامعه ی جهانی و دولت ها بوده و به عنوان یک قاعده ی بین المللی به رسمیت شناخته شده است. دولتها در طول تاریخ با به کارگیری همه ی امکانات خود در راستای تامین امنیت این اماکن- حتی در زمان جنگ و دشمنی- سعی در رعایت این حقوق داشته اند. با این وجود در تعدادی از کشورها، گروه هایی از مردم با تعرض به این مراکز مشکلاتی را برای دولتهای میزبان به وجود می آورند که گاهی دارای پیامدها و تبعات حقوقی، سیاسی و اقتصادی بوده که علاوه بر به زیر سئوال بردن دولت، اغلب با جبران خسارت، عذرخواهی نیز ترمیم نگردیده است. زیرا جامعه ی جهانی انتظار دارد دولت ها باید بتوانند تحت هر شرایطی اماکن دیپلماتیک و کارکنان آن را حفاظت نموده و عمل به قوانین و قواعد مربوط به حفاظت و تامین امنیت نمایندگی های سیاسی و دیپلمات های میهمان را نهادینه کرده و اجرای داخلی آن را تضمین نمایند و خود را در قبال نقض این حقوق، در پیشگاه جامعه ی جهانی مسئول بدانند. به همین دلیل؛ توزیع جبران خسارت در وضعیت های مسئولیت مشترک، همواره از چالش های اصلی مسئولیت در رسیدگی های قضایی بین المللی بوده است. در تمام وضعیت های مسئولیت مشترک، به همین خاطر؛ پیشنویس مواد مسئولیت دولت ها و سازمان های بین المللی، صرفا راهنمایی محدودی در خصوص توزیع جبران خسارت ارائه می دهد و رویه قضایی بین المللی نیز به تسهیم جبران خسارت میان عاملان مشترک اشاراتی مختصر داشته است. به نظر می رسد توزیع جبران خسارت میان عاملان مشترک، با درنظرگرفتن اصل (مسئولیت مستقل)، جداگانه و با لحظه میزان تاثیر هریک از عاملان در ایجاد زیان و صدمه صورت می پذیرد

حقوق بین الملل، ، دولت ها، تخلفات بین المللی، مسئولیت سازمانی