رحیم مختاری - گروه حقوق، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
حمیدرضا امین زابلی - دانشجوی دوره دکتری حقوق خصوصی، گروه حقوق، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز،ایران

با توجه به این که دیوان عدالت اداری به عنوان عالی ترین مرجع قضاوتی اداری در کشور ایران به امور در صلاحیت خود مبادرت می ورزد این سوال مهم مطرح می باشد که علی رغم عملکرد ارزشمند دیوان ، چگونه یک مرجع قضاوتی متمرکز در یک کلان شهر به همه دعاوی اداری در قلمرو یک کشور رسیدگی می نماید، حال آنکه دادگاه های دادگستری در تمامی قلمرو کشور پراکنده و به حل و فصل دعاوی می پردازد. چه محاسن و معایبی در راه این مهم وجود دارد. قطعا تمرکز این مهم در مرکز، بروز مشکلاتی را به همراه دارد که به عنوان مثال منجر به عدم سهولت دسترسی به این مرجع می گردد. همچنین حضور مرجع محلی در استان یا شهر دسترسی آسان مردم و جلوگیری از اطاله دادرسی را بهمراه دارد. ذات وجودی این چنین مراجع مهمی ایجاب می کند که برای اقتدار اجرایی در پیشگیری از فساد و قانون گریزی مقامات و مامورین و نیز عدم نفوذ و تاثیرگذاری، سیستم اداره آنها به صورت متمرکز باشد. بدین منظور دراین مقاله با بستر شناختی و معلوماتی که از طریق تحقیقات بنیادی نظری فراهم شده و با توجه به ماهیت مقاله ،اطلاعات را به روش کتابخانه ای گرداوری و در مرحله بعد موضوع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است

تمرکز، عدم تمرکز، دیوان عدالت اداری