یوسف نوروزی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق عمومی ،دانشگاه آزاد اسلامی ، اهر ، ایران
بابک نوراله زاده خیاوی - کارشناس ارشد علوم ارتباطات اجتماعی ، علوم و تحقیقات ، تهران ، ایران

تضمین سلامت عمومی، جزئی از حقوق بنیادین شهروندان در هر جامعه سیاسی است. هر شهروندی به مثابهه عضوی از جامعه صرف نظر ازملاحظات نژادی، دینی، سیاسی و فرهنگی صرفا به واسطه وجود رابطه شهروندی، دارای حق و استحقاق لازم جهت بهره مندی از این حق می باشد .این دسته از حقوق، که به طور معمول از آن ها در امتداد صیانت و حمایت از تضمین سلامت عمومی حیات افراد سخن به میان می آید،دارای ارتباط معناداری با دیگر حقوق ابنای بشر می باشند. از این رو است که توجه لازم و بایست به تضمین سلامت عمومی شهروندان بر سلامتعمومی شهروندان از سوی دولت ها فارغ از ساختار نظام سیاسی آن ها امری ضروری به نظر می رسد. تهیه، تدوین و تصویب حجم وسیعی از اسنادو معاهدات بین المللی مرتبط با صلاحیت نهادی های عمومی در تضمین سلامت عمومی و نیز وضع قوانین و مقررات موضوعه داخلی در این زمینهخود دلیلی بر این مدعا است. با این وجود، پیشینه فعالیت و اقدامات نهادهای عمومی و نیز اشخاص حقوق عمومی تنظیم کنند مقررات سلامت عمومی حاکی از عدم وجود شناخت لازم و جامع از سوی اشخاص و نهادهای مسوول در حوزه سلامت عمومی و نیز عدم توجه کافی به چالش هاو الزامات دولت ها در تنظیم مقررات در حوزه سلامت عمومی شهروندان می باشد. در این پژوهش، ضمن تلاش برای ارائه بررسی صلاحیت نهادی های عمومی در تضمین سلامت عمومی شهروندان به مثابه حقی ذیل حقوق شهروندی، کوشش گردیده است تا چالش های نهادی عمومی درتنظیم مقررات در حوزه سلامت مورد تقلیل قرار گرفته و الزامات لازم الرعایه از سوی دولت ها و نهادهای عموی در این زمینه بیان گردد

صلاحیت، نهادی های عمومی، تضمین، سلامت عمومی، شهروندان