نمود آخرین صورت ادبیات فارسی میانه ی ساسانی

مقاله­ی حاضر با معرفی انواع نامه­های فارسی میانه­ی سده­ی هفتم شامل پاپیروس و پوست­نوشته در مصر، در زمان چیرگی ارتش خسرو دوم (۶۱۸- ۶۲۸ م.)، به بررسی نوع خط، سبک نگارش و ادبیات این اسناد خواهد پرداخت که به خط تحریری شکسته­ای نوشته شده که می­تواند به عنوان آخرین گونه کاربردی خط در دوره ساسانی شناخته شود. در عین حال این نامه­ها نمایانگر فعالیت­های چندجانبه­ی ایرانیان در مصر  هستند. مکاتبات یادشده، تنها میان ایرانیان رد و بدل نمی­شده؛ بلکه مابین ایرانیان و کارمندان و صاحب­منصبان مصری هم، که قبل از ورود ایرانیان، با نظام دیوانی روم آشنایی کافی داشتند، بوده است که نشان تعامل اجتماعی و به ویژه اقتصادی میان دو گروه و تاثیرپذیری آنها از هم نیز هست. این نامه­ها به لحاظ زبان­شناسی، ادبی و تاریخی  قابل بررسی هستند.  پاپیروس و پوست­نوشته­های یاد شده، در بعد واژگان، نحو و سبک نگارش با نوشته­های فارسی میانه­ی کتابی  تفاوت­هایی دارند که  از خلال آنها، تحول خط از صورت کتیبه­ای به شکسته بررسی می­شود. ادبیات این پاپیروس­ و پوست­نوشته­ها، به ویژه در بخش نامه­های رسمی به عنوان نمود کلی مکاتبه دوره­ی ساسانی،  به نحوی است که سعی شده از  طریق ریختارها و الگوهای ثابت، موجز اما گویا و موثر باشد

Keywords:

پاپیروس های فارسی میانه , خط شکسته , نامه های شخصی و رسمی , ادبیات , مجموعه های پاپیروس