بررسی رویکرد دوسویه در زبان شناسی بالینی با آسیب زبانی
عنوان مقاله: بررسی رویکرد دوسویه در زبان شناسی بالینی با آسیب زبانی
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-6-12_001
منتشر شده در در سال 1394
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-6-12_001
منتشر شده در در سال 1394
مشخصات نویسندگان مقاله:
حوریه احدی - استادیار پژوهشکده زبان شناسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
خلاصه مقاله:
حوریه احدی - استادیار پژوهشکده زبان شناسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
از آنجاکه در داخل کشور مطالعات اندکی در حوزه زبانشناسی بالینی انجام شده است، معرفی و گسترش این حوزه، نه تنها میتواند راهگشای خوبی در بررسی اختلالهای گفتار و زبان باشد، بلکه میتواند مبنایی برای بررسی فرضیهها و نظریههای زبانشناسی نیز باشد. در پژوهش حاضر برای نشان دادن و تبیین رویکرد دوسویه پژوهش در زبانشناسی بالینی، ویژگیهای کاربردشناسی و نحوی شش کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی بررسی شد. در این پژوهش علاوه بر استفاده از زبانشناسی برای تشخیص ویژگیهای این افراد، از دادههای بالینی بهدست آمده برای تبیین یک نظریه زبانی استفاده گردید. ابتدا آزمون آسیب ویژه زبانی، آزمون رشد زبان و نمونه گفتاری از ۶ کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی و ۶ کودک همتای زبانی و ۶ کودک همتای سنی گرفته شد. همه کودکان شرکت کننده دوزبانه فارسی-آذری بودند. سپس از دادههای بهدست آمده هم برای نشان دادن مشخصههای زبانی این کودکان و هم بررسی نظریه زبانی استفاده گردید. بررسی ویژگیهای تصریفی و ارجاعی در کودکان مبتلا و مقایسه آنها با کودکان هنجار نشان داد که کودکان مبتلا از نظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی) نسبت به همتایان زبانی نیز ضعیف هستند اما در ویژگیهای کاربردشناسی (ارجاعی) تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهد نشد. درضمن وجود آسیب دستوری و صحت کاربردشناختی در کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی تاییدی بر حوزهای بودن زبان است و نشان میدهد استفاده زبانشناسی در بررسی اختلالها و از دادههای زبانی در بررسی فرضیهها و نظریههای زبانشناختی بسیار موثر و نتیجه بخش است.
کلمات کلیدی: زبان شناسی بالینی, تصریف, کاربردشناسی, ارجاع, حوزه ای بودن زبان
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1512199/