وام واژه خدیو در شاهنامه فردوسی
عنوان مقاله: وام واژه خدیو در شاهنامه فردوسی
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-2-3_005
منتشر شده در در سال 1390
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-2-3_005
منتشر شده در در سال 1390
مشخصات نویسندگان مقاله:
زهره زرشناس - استاد فرهنگ و زبان های باستانی ایران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
خلاصه مقاله:
زهره زرشناس - استاد فرهنگ و زبان های باستانی ایران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
واژه خدیو، از وام واژه های ایرانی شرقی، در زبان فارسی، با دو معنای «شاه، سرور» و «خداوند، خدای بزرگ و یکتا» آمده است. واژه خدیو همانند واژه های معادل آن در دیگر زبان های ایرانی از واژه یونانی /auto-krator/ aύτokράτωρ به معنای «خود توانا، خود نیرومند» گرته برداری شده است. این واژه یونانی و شکل های گرته برداری شده آن در زبان های ایرانی به حوزه مباحث سیاسی مربوط و به معنای «سرور و شاه» بوده است. بعدها، افزون بر معنای اصلی خود، به معنای «پروردگار، خدای بزرگ و یگانه» نیز به کار رفته است. در این پژوهش، کاربردهای گوناگون واژه خدیو در شاهنامه فردوسی بررسی شده است.
کلمات کلیدی: وام واژه, شاهنامه فردوسی, شاه, خدا, زبان های ایرانی میانه شرقی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1512281/