وحدت پیروزرام - کارشناس ارشد مهندسی دریا، دانشگاه صنعتی مالک اشتر
خشایار سیروس - دانشجوی کارشناسی ارشد صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
حسین پناه دوست - دانشجوی کارشناسی ارشد صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
روزبه نخستین - کارشناسی علوم دریایی، دانشگاه جامع علمی و کاربری مهندسی کشتی محمود آباد

قابلیت تعمیر یکی از ویژگی های ذاتی کیفیت هر سیستمی به شمار آمده و معیاری است از توان سیستم جهت بازگشت از حالت خرابی به حالتکارکرد. ارزیابی و ارتقاء قابلیت تعمیر سامانههای صنعت دریایی که معمولا بسیاری از آنها در شرایطی سخت و دور از ساحل کار می کنند و در شرایطمیدانی، ممکن است تجهیزات پیشرفته و نیروی متخصص تعمیرات در دسترس نباشد، از اهمیت زیادی برخوردار است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی وپرسشنامه استفاده شده در آن از نوع مقایسات زوجی میباشد که در آن با استفاده از متد فازی AHP آزمون سازگاری بر روی نظرات خبرگانی کهپرسشنامه را تکمیل نموده اند انجام گرفته. این آزمون براساس نسبت های سازگاری (C.R) ماتریس مقایسهای انجام میگیرد. نتایج این تحقیق به مانشان می دهد که متوسط زمانی بین خرابی ها و متوسط زمان تعمیرات و نوع خرابیهای تجهیزات دریایی به ترتیب اولویت از اهمیت به سزایی در ارتقاءقابلیت تعمیرپذیری کشتی برخوردار هستند و دانستن اولویت آنها موجب می شود با بینش و آگاهی بیشتر نسبت به آینده عمل نماییم و سیستم تعمیر ونگهداری و در مجموع حمل و نقل دریایی ایمنتری داشته باشیم.

تعمیرپذیری، تصمیم گیری چند معیاره، AHP