سارا جمشیدی زاده - دانشجوی دکتری زیست دریا، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان
نرگس امراللهی بیوکی - استادیار گروه زیست شناسی دریا، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه هرمزگان

نشست و تجمع موجودات دریایی بر روی سطوح بی جان غوطه ور در آب دریا تحت عنوان بیوفولینگ (Bio-fouling) می تواند خساراتجبران ناپذیری به ساختارهای عظیم مهندسی شده دریایی وارد کند. این موجودات چسبنده ی مزاحم به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات پیش رویصنعت دریانوردی جهان مطرح می باشند. امروزه از روش های مختلف زیستی و شیمیایی برای جلوگیری از اسکان و انباشت موجودات چسبنده ومزاحم استفاده می کنند. یکی ازاین روش های رایج استفاده از پوشش های آنتی فولینگی است که بیشتر از نوع رنگ می باشند. پوشش های رنگی درکشتی ها در گستره عملکردی وسیعی چون خوردگی فلزات. سهولت حفاظت. ظاهر بهتر, به عنوان روکش جهت جلوگیری از حضور موجوداتمزاحم ناخواسته استفاده می شود. عملکرد این رنگ ها به عنوان آنتی فولینگ, با آزادسازی یا زیست کش ها (Biocide) در محیط دریا همراه است.سمی بودن این زیست کش ها به عنوان خواص آنتی فولینگ رنگ ها شناخته شده است و بنابراین استفاده از آن ها را با محدودیت هایی مواجه ساختهاست. حال در این بازنگری به شیوه های جدیدی از آن پرداخته شد که در این میان استفاده از پوشش هایی بر پایه نانو ذرات مورد توجه می باشند.

بیوفولینگ، آنتی فولینگ