بررسی ارتباط نگرش به یادگیری الکترونیک و خود تنظیمی در پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل

مقدمه: پیشرفت تحصیلی یکی از مهم ترین معیارهایی است که در بررسی توانایی دانشجویان برای اتمام تحصیلات دانشگاهی و رسیدن به مرحله فارغ التحصیلی نقش قابل توجهی را ایفا می کند. در این بین، از جمله عوامل موثر در پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانشجویان، نگرش آنها به یادگیری الکترونیکی و خودتنظیمی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط نگرش به یادگیری الکترونیک و خودتنظیمی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شده است. روش بررسی: روش پژوهش از نوع پیمایشی سال  ۱۳۹۵-۱۳۹۶ است. جامعه مورد مطالعه، دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بابل به تعداد ۳۴۰۰ نفر می باشند. حجم نمونه، شامل ۳۲۱  نفرکه با شیوه نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها پرسشنامه یادگیری الکترونیکی والتونن و همکاران(۲۰۰۹) و پرسشنامه خودتنظیمی برنارد و همکاران (۲۰۰۹)؛ استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزارPLS و SPSS استفاده شده است. نتایج: نتایج مدل معادلات ساختاری بر اساس رویکرد حداقل مربعات جزیی نشان داد که نگرش به یادگیری الکترونیکی بر خود تنظیمی و پیشرفت تحصیلی و همچنین خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی تاثیر معناداری داشت. در خصوص بررسی متغیرهای تحقیق با توجه به سال ورودی نیز میان دانشجویان در نگرش و خود تنظیمی اختلاف معناداری وجود داشت. بطوری که دانشجویان سال چهارمی و بالاتر نسبت به سایر دانشجویان نمرات بالاتری را کسب نمودند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، نگرش به یادگیری الکترونیکی و خود تنظیمی تاثیر مثبت و معناداری بر پیشرفت تحصیلی دارند. بنابراین نگرش مثبت دانشجویان نسبت به یادگیری الکترونیکی به آنها کمک خواهد کرد تا فنون خودتنظیمی بیشتری را در یادگیری به کار گیرند و در نهایت پیشرفت و موفقیت بیشتری را به دست آورند. 

Keywords:

Attitude to e-learning , self-regulation , academic achievement , نگرش به یادگیری الکترونیک , خود تنظیمی , پیشرفت تحصیلی