سیدمرتضی موسوی محب - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال
امیرحسین کرمی - دانشجوی کارشناسی مدیریت دولتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

تحقیق حاضر به بررسی و سنجش میزان طرد اجتماعی در محیط شهری می پردازد که برای مفهوم کیفیت زندگی استفاده شده است. طرد اجتماعی به عنوان متغییر وابسته ی این تحقیق شامل چهار مولفه ی مشارکت اجتماعی، یکپارچگی هنجاری، دسترسی به حقوق اجتماعی و محرومیت مادی است. طرد اجتماعی مفهومی چند بعدی است که در چند دهه ی اخیر به عنوان عاملی بر عدم توسعه در یک منطقه از جانب بسیاری از دولت ها و نهادهای بین المللی مورد توجه قرار گرفته است. این مفهوم بر ناتوانی افراد و گروه های اجتماعی به مشارکت در فعالیت های اجتماعی اشاره دارد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه ی ساکنان منطقه ی ۱۴ شهر تهران است که بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۲، جمعیت آن ۵۱۴۸۴۰ نفر می باشد که با استفاده از فرمول کوکران ۴۳۲ نفر از آنها به شیوه نموه گیری خوشه ای چند مرحله ای به عنوان افراد نمونه منتخب شدند.تحقیق گویای آن است که بیش از نیمی از (۲/۶۰ درصد) از ساکنین منطقه ای ۱۴ از نظر میزان طرد اجتماعی در سطح بالا و (۸/۴۸ درصد) نیز در سطح متوسط قرار دارند. همچنین آزمون همبستگی نشان می دهد که بین طرد اجتماعی و ابعاد کیفیت زندگی شامل مسکن، امکانات و خدمات شهری، حمل و نقل شهری، تفریحات سرگرمی ها، امنیت و ایمنی و محیط زیست رابطه ی معناداری به صورت معکوس و منفی وجود دارد بدین معنی که با افزایش کیفیت زندگی، میزان طرد اجتماعی کاهش می یابد و بالعکس

طرد اجتماعی ، مشارکت اجتماعی، یکپارچگی هنجاری، دسترسی به حقوق اجتماعی، محرومیت مادی، کیفیت زندگی، مسکن، امکانات و خدمات شهری، حمل و نقل شهری، تفریحات و سرگرمی ها، امنیت و ایمنی، محیط زیست