در کشورهای واقع در مناطق خشک نظیر ایران که روز به روز در آن ها، جمعیت رو به افزایش گذارده، تغییر اقلیم و مدیریت نادرست منابع آب وخاک، کیفیت و کمیت منابع پایه را با کمبود مواجه نموده است. گسترش افت کیفیت و کمیت منابع آب وخاک، همراه با بیان زایی،توسعه شور هزارها، از بین رفتن مراتع، افزایش آلودگی ها و در نتیجه تخریب محیط زیست انسانی و طبیعی و تهدیدی جدی بر امنیت غذایی و اشتغال و به دنبال آن موجب مشکلات اجتماعی گردیده است. برای حفظ تولید پایدار، باید در جهت بهره برداری از منابع نامتعارف گام برداشته شود تا وضعیت موجود بهبود یابد. مجموع های از سیستم های کشاورزی شوری محور (کشاورزی آب دریا، کشاورزی شورزیست و شورورزی) یک روش استفاده از منابع آب و خاک شور در کشاورزی است که رو زبه روز بر اهمیت اجرایی نمودن آن افزوده می گردد و باید بیشتر از پیش مورد توجه قرار گیرد. در اینجا ضرورت توسعه شورورزی در کشاورزی با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی و باهدف استفاده بهینه از منابع آب نامتعارف جهت کاهش انتقال آلودگی ها به منابع موجود و افزایش توسعه سطح زیرکشت، امنیت غذایی و اشتغال زایی در بر گرفته شده است. در این مقاله نتیجه گیری شد ایران با داشتن ۳۴ درصد خاک شور و منابع آب شور موجود در دریاهای جنوب و شمال کشور و منابع زیاد آب های زیرزمینی و سطحی شور و نیز وجود گیاهان شورپسند مفید و دارای ارزش افزوده کافی، مناسب توسعه جدی شورورزی می باشد و توجه به این موضوع می تواند چشم انداز مطلوبی را در افزایش تولید و اشتغال در کشور رقم بزند .