بررسی اثر تجویز همزمان آگونیست گیرنده های نوسی سپتین (Ro ۶۴-۶۱۹۸) و آنتاگونیست گیرنده های بتا آدرنرژیک (پروپرانولول) بر دریافت غذا در موش صحرایی

نوسی سپتین یک پپتید با کارکرد گسترده ازجمله کنترل اشتها می باشد. هدف از این پژوهش، مقایسه اثر آگونیستت نوستی ستپتینو پروپرانولول بر دریافت غذا در مدل موش صحرایی بود. در این بررسی تجربی تعداد ۲۳ سر موش صحرایی بتا محتدوده وزنتی (۱۹۰-۲۱۵)بررسی تجربی در سه مرحله با فاصله یک روز از هم انجام شد. در مرحله اول آگونیست گیرنده های نوسی سپتین بتا دوز هتای mg/kg ٬۱۳mg/kg و ۴mg/kg و آنتاگونیست گیرنده های بتا آدرنرژیک در محلول دی متیل سولفوکساید DMSO حل شتد و بتا دوز هتای ۲/۵mg/kg۵mg/kg و ۱۰mg/kg به موش های صحرایی تزریق شد. گروه کنترل DMSO دریافت کردند. در مرحله دوم اثر تزریق همزمان Ro ۶۴-۶۱۹۸ و پروپرانولتول بتا دوز ۱۰mg/kg بتا دوز ۴mg/kg بر دریافت غذا بررسی شد. مصرف غذای تجمعی در فواصل ۱۲۰ و۲۴۰ دقیقه بعد از تجویز اندازه گیری شد. در پایان آزمایش موش های صحرایی آسان کشی شدند و نمونه های بافت مغز برای تهیه مقاطعهیستوپاتولوژی به آزمایشگاه ارسال شد. تزریق داخل صفاقی آگونیست نوسی ستپتین بتا دوز ۴mg/kg در زمان های ۲۰ و ۲۴۰ دقیقهپس از تزریق دریافت غذا را در موش های صحرایی افزایش داد (p< ۰.۰۵) در حالی که دوز های پایین تر اثر معنی دار بر اخذ غذا نداشت(p> ۰.۰۵). تزریق آنتاگونیست بتا آدرنرژیک به صورت وابسته به دوز دریافت غذا را کاهش داد (p< ۰.۰۵) . تجویز پروپرانولول نتوانست اثرافزاینده اشتهای آگونیست نوسی سپتین را مهار کند. نتایج هیستوپاتولوژی نشان دهنده ساختار نرمال بافت مغز در تمام گروه هایآزمایشی بود. نوسی سپتین سبب افزایش دریافت غذا در موش صحرایی می شود و مسدود کردن گیرنده های بتا آدرنرژیک دریافت غذا رادر موش صحرایی کاهش می دهد. به نظر می رسد اثر افزاینده اشتهای نوسی سپتین بطور مستقل از گیرنده های بتا آدرنرژیک اعمال میشود. تحقیقات بیشتری برای شناخت مکانیسم های اثر این گیرنده ها در کنترل اشتها در پستانداران نیاز است.

Keywords:

نوسی سپتین , موش صحرایی , اخذ غذا , تزریق داخل صفاقی