اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر احساس تنهایی و شفقت به خود در دانشجویان دختر با نشانگان ضربه عشق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر احساس تنهایی و شفقت به خود در دانشجویان دختر با نشانگان ضربه عشق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر با نشانگان ضربه عشق مراجعه کننده به مرکز مشاوره دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان در شش ماهه اول سال ۱۴۰۰ بودند که از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵ نفر و کنترل ۱۵ نفر گمارده شدند. گروه آزمایش مشاوره گروهی بر اساس رویکرد واقعیت درمانی گروهی را در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای در هر هفته دو جلسه دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه و مقیاس شفقت به خود (ریف وکیز SCS) واحساس تنهای دی ماتسو ۲۰۰۹ ، استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از از آزمون تحلیل کوواریانس یکراهه در متن مانکوا استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده های پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در مولفه های شفقت به خود و احساس تنهایی تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به یافته های حاصل از پژوهش می توان گفت که واقعیت درمانی گروهی بر کاهش احساس تنهایی و افزایش شفقت به خود در دانشجویان دختر با نشانگان ضربه عشق موثر بود.

Keywords:

احساس تنهایی , شفقت به خود , دانشجویان , ضربه عشق , واقعیت درمانی