شاخصه های تاثیرپذیر در طراحی ساختمان های سبز به منظور صرفه جویی در انرژی و پارامترهای ریسک اجرای آن ها طبق رویکردAHP

ساختمان هوشمند ساختمانی است که دربردارنده محیطی پویا و مقرون به صرفه به وسیله یکپارچه کردن چهار عنصر اصلی یعنی سامانه ها، ساختار، سرویس ها، مدیریت و رابطه میان آنها است. از طرفی ساختمان سبز یک اصطلاح است که در سراسر جهان استفاده می شود و تبدیل به مترادفی برای واژه پایداری است. بااین حال، این اتصال مشترک به این معنی نیست که تمام ساختمان های سبز، درواقع پایدار هستند. امروزه در ساختمان های مجاز به کمک کنترلرهای پیشرفته و پیچیده میتوان با کاهش تعداد تجهیزات میهزان اتلاف انرژی را نیز کاهش داد. دغدغه گسترده و روز افزون پیرامون حفاظت از انرژی، گرمای جهانی و تقلیل منابع تجدید ناپذیر کره زمین ، موجب گشته تا توسعه و گسترش ساختمان های سبز، نه تنها به عنوان امری لوکس و رفاهی ، بلکه به عنوان ضرورتی غیر قابل انکار برای حفظ حیات کره زمین تلقی گردد. به دلیل اهمیت موضوع در ابعاد جهانی، بسیاری از کشورها عزم خود را برای توسعه این ساختمان ها جزم کرده اند. در این پژوهش تلاش شده تا مهم ترین موانع و ریسک ها در برابر اجرا و گسترش ساختمان های سبز در کشور ایران، شناسایی و سپس با استناد بر پرسشنامه های توزیعی میان کارشناسان و متخصصان ، از طریق تحلیل سلسله مراتبی اقدام به اولویت بندی این موانع گردد. این پژوهش در پی پاسخگویی به این سوال اصلی است: (ریسک اجرا در ساختمان های سبز در توسعه پایدار با رویکرد AHP بر اساس سطح انرژی مصالح ساختمانی به چه صورت است؟). هدف از انجام این پژوهش شناسایی چالش ها، بسترها و مزایای رویکرد ریسک اجرا ساختمان سبز در تحقق توسعه پایدار و شناسایی شاخص های موثر بر طراحی ساختمان سبز هوشمند به منظور صرفه جویی در مصرف انرژی انجام شده است. همچنین در این مقاله به بررسی چگونگی صرفه جویی انرژی در ساختمان های سبز هوشمند پرداخته می شود.

Keywords:

ساختمان سبز , توسعه پایدار , ساختمان هوشمند , معماری هوشمند , رویکرد AHP , صرفه جویی انرژی