مقایسه تاثیر پروتکل خستگی درمانده ساز بر هم انقباضی عضلات مچ پا طی راه رفتن در افراد دارای پای سالم و با پای پرونیت

مقدمه: خستگی و ناهنجاری در اندام تحتانی مانند پای پرونیت می تواند بر بیومکانیک حرکات انسان مانند راه رفتن، تاثیر منفی بگذارد. تحت شرایط خستگی اختلافات بیومکانیکی افراد پای پرونیت و سالم آسانتر مشخص می شود. بنابراین هدف این مطالعه بررسی تاثیر پروتکل خستگی درمانده سازبر هم انقباضی عضلات مچ پا در افراد پای پرونیت و سالم طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: تعداد چهارده نفر مرد جوان با پای پرونیت و ۱۴ نفر با پای سالم در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه گیری‎های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.    نتایج: یافته ها نشان داد که بعد از خستگی هم انقباضی عمومی در گروه پای پرونیت و سالم طی فاز تماس پاشنه، به طور معنی داری کاهش یافت (۰.۰۴=P). هم چنین هم انقباضی جهت دار در هر دو گروه طی فاز جدا شدن پاشنه (۰.۰۲۲=P) و نوسان (۰.۰۳۹=P) در پیش آزمون در مقایسه با پس آزمون به طور معنی داری افزایش یافت. سایر مولفه ها هیچ گونه اختلاف معنی داری را نشان ندادند. نتیجه گیری: تغییر در هم انقباضی عضلات اطراف مفصل مج پا نشان از افزایش فشار بر ساختارهای داخلی آن می باشد. شاید وجود تغییرات آناتومیکی غیرطبیعی در پای این افراد بعد از خستگی آنها را در معرض خطر اضافه بار یا آسیب قرار دهد. بنابراین پیشنهاد می شود که در بررسی اثرات ناشی از خستگی بر مکانیک راه رفتن و بروز آسیب های ناشی از آن به هم انقباظی عضلات در مفاصل توجه شود.

Keywords:

Pronated Foot , Co-contraction , Fatigue , Walking. , پای پرونیت , هم انقباضی , خستگی , راه رفتن