مهدی نوذریان - دانشجوی دکتری، محور شبکه های هوشمند انرژی، کریتک، دانشکده مهندسی برق، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
علیرضا فریدونیان - استادیار دانشگاه صنعتی خواجه نصیر الدین طوسی، تهران، ایران

تحقق مفهوم شهر تاب آور که امروزه به عنوان یکی از رویکردهای بدیع مدیریت بحران تلقی می شود، حاصل تغییر رویکرد مدیریت بحران از آسیب پذیری به ارتقا توانمندی های شهری بوده و دارای ابعاد اجتماعی، اقتصادی، سازمانی و زیرساختی می باشد. دراین پژوهش، ضمن تبیین توانمندی های شهر هوشمند در مقابله با همه گیری کرونا، تحقق تاب آوری زیرساختی و اقتصادی شهری در این بستر بررسی می گردد. همچنین ضمن تبیین نقش وضع آگاهی در مدیریت کارآمد بحران در شهر هوشمند، تحقق تاب آوری سازمانی نیز در این چارچوب ارزیابی می گردد. علاوه براین، شاخص ترین مشارکت این پژوهش تبیین مفهوم سرمایه اجتماعی در شهر هوشمند به عنوان آینه همکاری اجتماعی جامعه مدنی، مبتنی برشاخص های مشارکت، انسجام و اعتماد می باشد. در این باب ضمن تشریح نقش شهر هوشمند در تحقق این شاخص ها، حصول تاب آوری اجتماعی در شهر هوشمند با دو تحلیل کیفی و تحلیلی در بحران کرونا بررسی شده است. براین مبنا، در بحران همه گیری کرونا، شهری را می توان شهر تاب آور دانست که برخوردار از تاب آوری در ابعاد مختلف آن باشد که این مهم در بستر شهر هوشمند محقق شده است.

شهر هوشمند، سرمایه اجتماعی، وضع آگاهی، تاب آوری، همه گیری کرونا