اپیدمی (کروناویروس) و چالش پایداری اجتماعی در دولت و جامعه ایرانی

میزان تاب آوری یک جامعه به متغیرهای بسیاری مربوط است که مهمترین آنها از نظر مولفان منابع (ثروت) و زیرساختارهاری اقتصادی (قوی)، سرمایه اجتماعی، کارآمدی دولتها، روابط دولت و ملت و وجود سازمان های غیردولتی همیار دولت و ویژگی های فرهنگی و اجتماعی یک جامعه است. این مقاله به بحث در باره این متغیرها و رابطه اش با مواجه با خطر (اپیدمی کرونا) می پردازد که در آن دو سوال اساسی پاسخ داده می شود: آیا جامعه ایرن در برابر کروناویروس تاب آور است؟ چه ویژگیهای از جامعه و دولت ایران در این تابآوری تاثیر میگذارند؟روش های این تحقیق کتابخانه ای و مبتنی بر داده های تجربی و آماری و تجربه زیسته مولفان از دوران اپیدمی کرونا است. نتایج این تحقیق نشان می دهند ویژگی های دولت و جامعه ایران باعث شده اند میزان تاب آوری جامعه ایران در مقابله با خطرات جدی نظیر اپیدمی کرونا پایین باشد: دولت در واکنش به مخاطرات کند است و دقت لازم را ندارد. جامعه ایران بی انضباط، خودخطر آفرین، قانون گریز، دارای سرمایه اجتماعی متوسط رو به پایین، درصد زیادی فقیر (۴۰ درصد زیر فقر) و فاقد زیرساختارهای قوی برای ایجاد جامعه دیجیتالی است. مجموعه ویژگی های مورد اشاره باعث می شوند، جامعه ایران در مواجهه با خطرات ناگهانی و از جمله بیماری های واگیر نظیر کرونا دارای تاب آوری پایین باشد.

Keywords:

پایداری اجتماعی , اپیدمی کرونا , سرمایه اجتماعی , دولت الکترونیک , جامعه خطر , فقر