بررسی رابطه میزان تاب آوری و گرایش به مصرف مواد مخدر در بین دانشجویان خوابگاهی

با توجه به اهمیت موضوع اعتیاد و ضرورت پرداختن به آن، این پژوهش با هدف بررسی رابطه تاب آوری با گرایش به اعتیاد در بین دانشجویان خوابگاهی به انجام رسیده است. روش تحقیق این مطالعه، کمی بوده و با استفاده از ابزار پرسشنامه صورت گرفته است. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان خوابگاهی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبائی در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ تشکیل داده اند که ۲۵۶ نفر از طریق تمام شماری مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار این پژوهش، پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه گرایش به اعتیاد می باشد. نتایج این تحقیق نشان داد که بین تاب آوری و ابعاد آن (تصور صلاحیت و کفایت فردی، تحمل اثرات منفی و قوی بودن در برابر تنش، پذیرش مثبت تغییر، خودکنترلی و تاثیرات معنوی) با گرایش به اعتیاد رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، با بالارفتن تاب آوری افراد گرایش آنها به اعتیاد کاهش پیدا کرده است. از بین ابعاد تاب آوری، تاثیرات معنوی با ضریب همبستگی ۵۹/. قوی ترین رابطه را با گرایش به اعتیاد داشته است. در نهایت، با توجه به اهمیت تاب آوری در مقاومت دانشجویان در برابر چالش های زندگی و عدم گرایش آنها به رفتارهای انحرافی از جمله اعتیاد به مواد مخدر، پیشنهاداتی از جمله برگزاری دوره های آموزشی مدیریت استرس و مقابله با هیجانات منفی برای دانشجویان خوابگاهی، استقرار دائمی مشاور و مددکار اجتماعی در خوابگاه های دانشجویی، آموزش خانواده های دانشجویان خوابگاهی به منظور حفظ و تقویت حمایت های اجتماعی – عاطفی از فرزندان خود و ... ارائه گردیده است.

Keywords:

تاب آوری , گرایش به اعتیاد , خودکنترلی , مواد مخدر , دانشجویان خوابگاهی