ارزیابی کارایی زنبورDiglyphus isaea (Hymenoptera: Eulophidae) (Miglyphus®) در کنترل بیولوژیک مگس مینوز برگ سبزی Liriomyza sativae (Diptera: Agromyzidae) روی خیار گلخانه ای

Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 98

This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JAEN-81-1_004

تاریخ نمایه سازی: 23 شهریور 1401

Abstract:

مگس مینوز سبزی و صیفیLiriomyza sativae) )، از آفات مهم گلخانه های ایران می باشد. مطالعه ای به منظور بررسی میزان کارایی سوش وارداتی زنبور Diglyphus isaea  (Miglphus®) در کنترل مگس مینوز برگ سبزی روی خیار گلخانه ای در ورامین، انجام گرفت. میزان کارایی بر اساس مقایسه روند تغییرات و میانگین تعداد دالان های حاوی لارو زنده، لارو مرده و درصد پارازیتیسم، در دو تیمار رهاسازی زنبور با نسبت ۲۵/۰ عدد زنبور در مترمربع (۸ بار در هفته) و شاهد (بدون رهاسازی) در دو گلخانه مجزا با هشت مرحله نمونه برداری بررسی شد. نتایج گلخانه اول نشان داد تیمار رهاسازی زنبور با میانگین ۵۴/۵±۶۱/۲۶، ۴۲/۷±۳۲/۳۵ و۰۰/۷±۰۰/۳۹ به ترتیب کمترین تعداد دالان­های حاوی لارو زنده و بیشترین تعداد دالان­های حاوی لارو مرده و درصد پارازیتیسم و شاهد با ۹۵/۱۲±۳۷/۹۵، ۹۲/۰±۶۰/۴ و ۰۰/۲±۰۰/۵ به­ترتیب بیشترین تعداد دالان­های حاوی لارو زنده، کمترین تعداد دالان های حاوی لارو مرده و درصد پارازیتیسم را دارا بود. نتایج در گلخانه دوم برای تیمار زنبور ۶۶/۰±۱۶/۳، ۹۲/۰± ۶۹/۴ و ۰۰/۷±۰۰/۴۰ و برای شاهد ۶۳/۱±۸۳/۱۲، ۶۰/۰±۸۹/۱ و ۰۰/۲±۰۰/۸ بدست آمد که تیمار رهاسازی زنبور نسبت به شاهد به ترتیب کمترین دالان حاوی لارو زنده، بیشترین تعداد دالان های حاوی لارو مرده و درصد پارازیتیسم را دارا بود. این بررسی نشان داد فعالیت پارازیتوئید رهاسازی شده در روزهای آخر نمونه برداری با بالا رفتن تراکم آفت و دما افزایش یافت

Authors

خدیجه دشتبانی

سازمان حفظ نباتات کشور، تهران

ولی اله بنی عامری

بخش تحقیقات حشره شناسی کشاورزی، موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، تهران

محمود شجاعی

گروه گیاه پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران

محمد ظاهر رجبی

سازمان حفظ نباتات کشور، تهران

غلامرضا گل محمدی

بخش تحقیقات حشره شناسی کشاورزی، موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، تهران