مقایسه رضایت مندی زناشویی و سبک فرزند پروری والدین کودکان عقب مانده ذهنی و کودکان عادی در شهر ساری

هدف: پژوهش حاضر باهدف برسی مقایسه ای رضایت زناشویی و سبک فرزندپروری والدین کودک خود مانده و کودک عادی انجام شده روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و گردآوری اطلاعات علی - مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه والدین کودکان عقب مانده ذهنی و والدین کودکان عادی که فرزند آنها در مدارس ابتدایی در سال ۱۴۰۰ در شهر ساری مشغول به تحصیل بودند. والدین کودکان عقب مانده ذهنی مدارس استثنایی و مراکز توانبخشی (۴۰ پدر و ۴۰ مادر) به صورت نمونه گیری در دسترس و والدین کودک عادی (۴۰ پدر و ۴۰ مادر) به صورت نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه رضامندی زوجیت افروز و الگوی ارتباط والد- فرزند باقری بود. یافته ها: تجزیه تحلیل داده ها به کمک نرم افزا،SPSS ۲۲ صورت گرفت و از آزمون t و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد والدین کودکان عقب مانده ذهنی رضایت زناشویی کمتری نسبت به والدین کودکان عادی تحمل می کنند.(p < ۰/۰۰۱ ). هم چنین نتایج نشان داد که دو گروه والدین کودکان عادی و والدین کودکان عقب مانده ذهنی در همه زیر مقیاس ها رضایت زناشویی و سبکهای فرزندپروری به استنا نازپروردگی و مقبولیت مشروط تفاوت معنی دار وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به تفاوت بین رضایت زناشویی و سبک فرزندپروری در دو گروه، طراحی و اجرای برنامه آموزشی سبک فرزندپروری و رضایت زناشویی برای زوج های جوان جهت پیشگیری از تولد کودک کودکان عقب مانده ذهنی ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

سبک فرزندپروری , رضایت مندی زناشویی , والدین , کودکان عقب مانده ذهنی , کودکان عادی