معصومه امیری - کارشناسی ارشد،تکنولوژی آموزشی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری،ساری،ایران
محمدباقر نوریان - کارشناسی ارشد،مدیریت آموزشی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری،ساری،ایران

هدف: پژوهش حاضر باهدف برسی مقایسه ای رضایت زناشویی و سبک فرزندپروری والدین کودک خود مانده و کودک عادی انجام شده روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و گردآوری اطلاعات علی - مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه والدین کودکان عقب مانده ذهنی و والدین کودکان عادی که فرزند آنها در مدارس ابتدایی در سال ۱۴۰۰ در شهر ساری مشغول به تحصیل بودند. والدین کودکان عقب مانده ذهنی مدارس استثنایی و مراکز توانبخشی (۴۰ پدر و ۴۰ مادر) به صورت نمونه گیری در دسترس و والدین کودک عادی (۴۰ پدر و ۴۰ مادر) به صورت نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه رضامندی زوجیت افروز و الگوی ارتباط والد- فرزند باقری بود. یافته ها: تجزیه تحلیل داده ها به کمک نرم افزا،SPSS ۲۲ صورت گرفت و از آزمون t و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد والدین کودکان عقب مانده ذهنی رضایت زناشویی کمتری نسبت به والدین کودکان عادی تحمل می کنند.(p < ۰/۰۰۱ ). هم چنین نتایج نشان داد که دو گروه والدین کودکان عادی و والدین کودکان عقب مانده ذهنی در همه زیر مقیاس ها رضایت زناشویی و سبکهای فرزندپروری به استنا نازپروردگی و مقبولیت مشروط تفاوت معنی دار وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به تفاوت بین رضایت زناشویی و سبک فرزندپروری در دو گروه، طراحی و اجرای برنامه آموزشی سبک فرزندپروری و رضایت زناشویی برای زوج های جوان جهت پیشگیری از تولد کودک کودکان عقب مانده ذهنی ضروری به نظر می رسد.

سبک فرزندپروری، رضایت مندی زناشویی، والدین، کودکان عقب مانده ذهنی، کودکان عادی