تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر احساس حقارت و تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه دوم

هدف از پژوهش حاضر تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر احساس حقارت و تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه دوم بوده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهرستان میاندورود در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ می باشد. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی و هدفمند استفاده شده است. به طوری که ابتدا ۵۰ نفر از افراد جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند که از بین آنها ۳۰ نفر بر اساس نمره آنها در پرسشنامه ها به عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شده اند. روش گردآوری داده ها شامل دو روش کتابخانه ای و میدانی بوده و جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های احساس حقارت یائو و همکاران (۱۹۹۷) و تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شده است. به علت استاندارد بودن پرسشنامه ها روایی صوری آنها توسط اساتید راهنما و مشاور مورد تایید قرار گرفته و آزمودنی های گروه های آزمایشی به مدت ۶ جلسه و هفته ای دو بار و هر جلسه ای به مدت ۶۰ دقیقه تحت درمان روان درمانی مثبت نگر قرار گرفته اند. در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرده است. تجزیه و تحلیل داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شدهو در تحلیل توصیفی از میانگین، انحراف معیار، جداول و غیره استفاده گردید و در آمار استنباطی با رعایت مفروضه ها و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ از تحلیل کوواریانس آنکووا و مانکوا استفاده گردید. نتایج نشان داده است روان درمانی مثبت نگر بر احساس حقارت و تاب آوری و مولفه های آن(تصور شایستگی فردی، اعتماد به غرایز فردی تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن، کنترل و تاثیرات معنوی) در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم تاثیر داشته است.

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , احساس حقارت , تاب آوری , دانش آموزان مقطع متوسطه دوم