فاطمه چابک - دانشجو کارشناسی آموزش جغرافیا دانشگاه فرهنگیان تهران
یگانه رهبر - دانشجو کارشناسی آموزش جغرافیا دانشگاه فرهنگیان تهران
محنا محبی - دانشجو کارشناسی آموزش جغرافیا دانشگاه فرهنگیان تهران
احمد محبی - دانشجو کارشناسی آموزش کودکان با نیازهای ویژه دانشگاه فرهنگیان همدان

توریسم رخدادی است کهن که از دیرباز در جوامع انسانی وجود داشته و به تدریج در طی مراحل تاریخی مختلف، به موضع فنی، اقتصادی و اجتماعی کنونی خود رسیده است. طی دهه های گذشته نه تنها صنعت گردشگری رشد سریعی را تجربه نموده، بلکه مناطق گردشگری جهان نیز تغییرات بسیاری را متحمل شده و قابل ملاحظهای متنوع گشته اند. در این میان گردشگری فرهنگی که در جستجوی میراث فرهنگی و طبیعی ملتها به یک یک گزینه پایدار در بخش صنعت گردشگری تبدیل شده، دارای چارچوب مستقل و روشهای عملی خاص خود است. شاید بتوان این این نوع گردشگری را به عنوان الگویی که به کشف و تطابق تمام فعالیتهای فرهنگی منتهی می شود تعریف کرد. در حال حاضر یونسکو از این مساله نگران است که گردشگران از میراث فرهنگی و طبیعی کشورهای میزبان بهره برداری می کنند و این موضوع طبیعتا بر زندگی اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جامعه میزبان اثر می گذارد. این سازمان تصریح کرده است که باید یک بعد فرهنگی به فعالیتهای اجتماعی و اقتصادی افزوده شود. توریسم فرهنگی با اهداف ماهوی آن یعنی حفاظت از میراث فرهنگی، التزام به توسعه جوامع محلی و احترام به ویژگیهای فرهنگی جوامع میزبان از جمله گزینه های برنامه ریزی است که دارای بیشترین سازگاری با مفهوم توسعه پایدار است و حتی می توان گفت که بیشترین سازگاری را با نظامهای سیاسی دارا است. این مقاله سعی در شناخت راهکارهای صنعت توریسم در ایجاد توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه را دارد و بر آن است تا با ارائه راهکارهایی به بررسی توانهای فرهنگی و طبیعی بالقوه موجود در این کشورها بخصوص کشور ایران بپردازد.

گردشگری، ایران، توریسم، صنعت