شکیب ضربی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جامعه شناسی دانشگاه سیستان و بلوچستان،
الهام شیردل - استادیار گروه علوم اجتماعی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه سیستان و بلوچستان

فساد بعنوان تجلی شر در تقابل با خیر و نیکی مفهومی است که از اولین روزهای خلقت انسان مطرح شد و همواره نمود بسیار روشنی در تمام ابعاد جوامع مختلف داشته است. قطعا فساد و خوی انزجارآفرین آن از بزرگترین خصائل رذیله وجود آدمی است که در سرتاسر دنیا نیز وجود دارد و روح آن، گاه بر کالبد یک کارمند ساده دفتری و گاه بر پیکر حکام و قانونگذاران مستولی میشود. در دنیای سوپرمدرن کنونی که جهان بروکراتیزه شده مدام در حال پیشرفت و ترقی است، بیش از هر دوران تاریخی دیگری بستر و عوامل فساد برای آدمیان مهیا و فراهم است، نظر به اینکه این فساد پست مدرن، هر چه در ابعاد کالنتری رخ دهد به تناوب، دامنهی آثار و نتایج آن عمیقتر و گستردهتر خواهد بود. فساد در موسسات اداری و دولتی که مرکز و پایگاه سازماندهی به تمامی شئونات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی زندگی مردم است، قطعا بدترین نوع فساد میتواند باشد چراکه اگر ما این پایگاه های حساسکه با رسالت خدمات رسانی به مردم نهادینه شدهاند را سرچشمه ی ساماندهی به نظم و همبستگی اجتماعی بدانیم، آنگاه تصور شیوع فساد و زیرشاخه های مختلف آن در چنین مراکز حساسی قطعا ترسناک و هول انگیز خواهد بود. پژوهش پیشرو با هدف بررسی تاثیر فساد اداری بر توسعه اجتماعی به دنبال شفاف سازی تاثیر مخرب فساد موجود در ادارات دولتی بر عدم توسعه اجتماعی ایران میباشد. در این پژوهش که با روش تحلیل اسنادی و کتابخانه ای انجام شده است، این نتیجه بدست آمد که فساد – علی الخصوص فساد اداری – نه تنها مانع توسعه و پیشرفت اجتماعی خواهد شد، بلکه هزینه های بسیار گزافی را بر سایر نهادها مانند اقتصاد نیز تحمیل خواهد کرد. پرواضح است که به تبع عدم رشد و توسعه اجتماعی یک ملت آرمان توسعه ی اقتصادی، فرهنگی و سیاسی که زمینه ساز احیای دموکراسی سازنده و رفاه اجتماعی است نیز بر باد خواهد رفت.

فساد اداری، توسعه اجتماعی، ادارات دولتی، شفافیت، رفاه.