بهبود تاب آوری بافت فرسوده در برابرحریق و مدیریت بحران

امروزه در پی تغییرات سریع شهرها، بخشی از بافت های شهری به علت فرسودگی و ناکارآمدی نتوانسته اند رابطه ای مناسب با محیط خود و خدمات دهی به بهره برداران برقرار کنند. وجود سطح گسترده بافت فرسوده یکی از مهمترین چالش های مدیران شهری، شهرسازان و معماران می باشد، زیرا عدم توجه به این بافتها موجب زوال شهر و توسعه ناهمگون آن و ایجاد شهرهایی نوپا در حاشیه شهر قدیمی می گردد. در این راستا دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل حریق تغییر پیدا کرده است. دراین پژوهش چالش اصلی این است که مفهوم تاب آوری چگونه باید تعریف شود، شاخص های اندازه گیری آن چگونه بسط داده شود و در چه سطح تحلیلی مورد استفاده قرار گیرد تا بتواند در برابر حوادثی چون آتش سوزیهای گسترده و انفجارات دوام بیاورد و مدیریت بحران را سهل تر نماید. پژوهش پیشرو با هدف ارزیابی تاب آوری بافت فرسوده شهری در برابر حریق در محدوده ای مشخص ازکاربری اراضی منطقه۷ شهر تهران مورد بررسی قرار میگیرد.روش پژوهش در تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج نشان میدهد که درصد قابل توجهی از آتش سوزی ها قابل پیش بینی و پیشگیری هستند.

Keywords:

تاب آوری , بافت فرسوده , منطقه ۷