الگوی سنجش ریسک حریق در ساختمانهای بلند )مطالعه موردی: منطقه ۴ شهر تهران(

رشد جمعیت در دهه های اخیر، بالا رفتن ارزش زمین و محدودیت اراضی شهری موجب گسترش ساخت و ساز بناهایبلند مرتبه در کلانشهرها شده است. توجه ویژه به مقوله ی ایمنی در برابر سوانح در ساختمان های بلند مرتبه که تعداد زیادیجمعیت را در خود جای می دهند حائز اهمیت است. بدون شک اولین گام در راستای کنترل حوادث، آنالیز دقیق آنها به منظورشناسایی علل ریشه ای می باشد. در این راستا شناخت ریسکهای حریق و اهمیت آنها یک گام مهم به منظور حفظ ایمنی حریقدر ساختمانهای بلند است. پژوهش حاضر با هدفی کاربردی به دنبال سنجش ریسک حریق در ساختمانهای بلند می باشد و درقالب پژوهشی توصیفی- تحلیلی، ابتدا ۲۴ عامل موثر در ریسک حریق ساختمان های بلند را شناسایی نمود. در ادامه به منظوربررسی اهمیت عوامل با نظر سنجی از خبرگان و ارزیابی در قالب روش تحلیل سلسلسه مراتبی فازی انجام گردید. براساس نتایجبدست آمده چهار عامل بار متحرک حریق، دسترسی، ارزش محل و ارتفاع بیش از یک سوم اهمیت را به خود اختصاص دادهاند. در انتها نیز سنجش ریسک حریق نیز براساس اسناد سازمان آتش نشانی و نظرات کارشناسان برای ساختمانهای بلند درنواحی متفاوت انجام شد. در این راستا روش میانگین ساده وزنی ) SAW ( جهت تحلیل اطلاعات استفاده شده است. و نتایجحاکی از ریسک بالاتر ساختمانهای تجاری و مسکونی در مقایسه با دیکر ساختمانها است.

Keywords:

ریسک حریق , ساختمان بلند , تحلیل سلسله مراتبی فازی , میانگین ساده موزون