نیلوفر رنجبرپازکی - کارشناس ایمنی صنعتی و عضو هیئت مدیره موسسه کودک ایمن ناجی فردا

کودکانی که بر اثر حوادث دچار آسیب های جسمی، روحی، عملکردی و حتی از دست دادن جانشان می شوند ذهن و احساسجامعه را به شدت درگیر می کنند اما متاسفانه همین شدت کمی و کیفی حوادث تاب آوری جامعه در قبال این اخبار و اتفاقات رابه طور نادرستی افزایش داده و راه مهم دغدغه های ایمنی را به سوی بی تفاوتی به بیراهه کشانده است. برای برگشت از این بیراههدر وهله اول ایمن سازی محیط زندگی کودکان با تکیه بر آگاهی بخشی والدین و پس از آن آموزش از سنین کودکی باید موردتوجه سازمان های امدادی و سازمان های مردم نهاد قرار گیرد و موارد مهمی که باعث ایستایی یا حرکت تدریجی ارتقای فرهنگایمنی در کشورمان شده است با سرمایه گذاری آموزشی از دوران کودکی به مرور حل شوند . نبود برنامه ریزی و سازکار مدون درآموزش های ایمنی، نبود آموزش های دوره ای و تمرین نداشتن خانوادگی پس از آموزش و به فراموشی سپردن آموزش ها یکی ازموانعی است که با آن مواجه هستیم و از سوی دیگر والدینی را داریم که در یاد دادن نکات ایمنی به کودکان افراط و تفریط بهخرج داده و با ایجاد ترس شدید حس اعتماد به نفس کودک را گرفته و یا با بی اهمیت نشان دادن خطرات جسارت کودک را درحد غیرمعقولی افزایش می دهند.الگوبرداری کودک از والدین و حتی آشنایان نزدیک در رفتارهای ناایمن و اهمیت ندادن به مشاورههای روانشناسی در نحوه آموزش و ارتباط با کودک و باز هم نقش خانواده و دوستان به طور جدی در استمرار عمل به آموزه هایایمنی مطرح است که گاها با تمسخر کودکان باورها و اشتیاق آنان را از بین می برند. کنترل اخبار و اطلاعات نیز از موارد مهمدیگری است که در این مقاله به آن می پردازیم.

فرهنگ ایمنی ، حوادث ، کودک ، آموزش ، مهارت های زندگی