باستان گرایی در شعر شاعران بختیاری مطالعه موردی: بزم نامه نوروز و نوگل

شعر زیباست، اما می تواند زیباتر باشد. گریز به گذشته و یاد کردن از آثار مردمان هزاره های پیشین در یک بیت، سبب می-شود تا شعر جذاب تر شود. بهترین مثال برای این موضوع می تواند کتاب ملی ایرانیان یعنی شاهنامه باشد که فردوسی بزرگ در آن تاریخ ایران را در قالب شعر به تصویر کشیده است. بزم نامه نوروز و نوگل یکی از بهترین کتاب های دهه اخیر است که در آن به این موضوع توجه ویژه ای شده است. هدف از این پژوهش استخراج ابیات نوروز و نوگل است که محتوایی باستانی دارند و نگارنده با معرفی و توضیح عناصر فرهنگی و باستانی موجود در آن، موضوع باستان گرایی را برای خواننده نمایان می سازد. فرضیه های پژوهش بر این سوال استوار است: موضوع باستان گرایی در نوروز و نوگل به چه صورتی نمایان شده و این آثار باستانی شامل چه مواردی است؟ روش بکار گرفته شده در این پژوهش، استناد به منابع کتابخانه ای است که می توان از آن ها اطلاعات مورد نیاز پژوهش را استخراج کرد. همچنین نگارنده برای آگاهی و کسب اطلاعات دقیق پیرامون دست-ساخته های فرهنگی روشی میدانی انتخاب نموده است که طی آن به فرهنگ و اسباب زندگی مردم بختیاری توجه نموده است. باستان گرایی در اشعار نوروز و نوگل، به محوطه های باستانی یک محدوده جغرافیایی خاص و یا یک دوره در گذشته محدود نشده است، به همین دلیل به خوبی می توان دریافت هدف اصلی شاعر، توجه به گذشته پر افتخار ایران بزرگ است. آثار باستانی، دست ساخته های فرهنگی، پوشاک سنتی مردمان بختیاری، موجودات اساطیری، جغرافیا و شخصیت های خیالی از جمله نشانه های باستان گرایی در بزم نامه نوروز و نوگل است که در این پژوهش بدان ها پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد: شاعر در نوروز و نوگل با بکارگیری ابیاتی با محتوای توجه به هنر، تاریخ و فرهنگ ایران قدیم، توانسته است همچنان ارتباط قوی ایرانیان و بالاخص مردمان قوم بختیاری را با فرهنگ گذشته خویش حفظ کند.

Keywords:

باستان گرایی , نوروز و نوگل , آثار باستانی , شعر , شاعران بختیاری