احمد شفیق رسولیار

عرفان دنیای رمز و راز و یا کشف اسرار الهی است که از جانب خداوند برای بنده یی مستعدش عنایت می شود. نظر به این توصیف- نه تعریف؛ چون نمی شود از عرفان یک تعریف جامع ومانع ارایه داد- می توان گفت که بیان کردن دنیای رمز واسرار به زبان طبیعی امکان پذیر نیست و مفاهیم رمزی جز به زبان رمزی به زبان های طبیعی بیان کردنش با تمام کمال بدون شک جامه عمل نمی پوشد.و هدف از این مقاله دریافت مفاهیم عرفانی در اشعار خواجه عبدالله انصاری با تکیه بر انس التائبین شیخ احمدجام می باشد. و رویش این تحقیق بیشتر کتابخانه یی تحلیلی می باشد که بر مبنای نظریات دانشمندان قدیم بیان شده است. خواجه عبدالله انصاری برای بیان معنای رمزی وعرفانی خود از واژه های استفاده می کرده که این واژه ها در کاربرد روز مره خود بس متفاوت تر از کاربرد عرفا ومتصوفین است. این رمزواره گی عرفان و تصوف از یک سو برای بیان مفاهیم عرفانی لازم است و بدون آن مفاهیم و درونمایه های عرفانی جلوه خود را به خوبی نشان نمی دهد. احساس عرفانی وتصوفی نیز به همین شکل خود را در زبان بروز می دهد گاهی عارف برای بیان شوق و احساسش نسبت به خداوند از زبان گفتاری استفاده می کند گاهی عرفا ومتصوفین به جای زبان از ریختن اشک این مفاهیم را بیان می کنند.

عرفان، انصاری، تصوف.