علی موسوی - دانشجوی دکتری شهرسازی

انسان در طول تاریخ هیچ گاه از جنگل بی نیاز نبوده است و با گذشت زمان نقش جنگل ها در زندگی انسان بارزتر و نمایان تر شده است. اگرچه جاده های جنگلی امکان دسترسی سریع و آسان به تمام نقاط جنگل را فراهم می کند ولی احداث جاده عمده ترین دخالت و دگرگونی در طبیعت بکر جنگل و یکی از پرهزینه ترین فعالیت ها برای مجریان طرح های جنگلداری می باشد. افزایش هزینه های ساخت جاده های جنگلی و به طور کلی سازه های خاکی با توجه به محدود بودن بودجه و سرعت اجرای کار سبب می شود تا مهندسان برای جلوگیری از جابه جایی زیاد مصالح و مواد، از مصالح محلی، حداکثر استفاده را نمایند که یکی از مهم ترین مشکلاتی که جاده های جنگلی با آن روبرو هستند، نداشتن ظرفیت باربری کافی برای تحمل فشارهای وارده است که باید با استفاده از روش های تثبیت مناسب، خاک را اصلاح نمود. تثبیت به تمام اقداماتی گفته می شود که باعث بهبود کیفیت مصالح کاربردی در جاده سازی و افزایش میزان مقاومت خاک در برابر نیروهای مکانیکی، آب، یخبندان و نیروهای دیگر وارده بر سطح جاده بر روی خاک و مصالح می شود. علاوه بر مواد تثبیت کننده متعارف (سیمان و آهک)، امروزه با گسترش روش های جدید اصلاح یا بهبود خصوصیات خاک ها و به تبع آن تولید مواد تثبیت کننده ها نامتعارف جدید، گزینه های بیش تری برای انتخاب تثبیت کننده وجود دارد که لازم است در هر پروژه میزان اثر بخشی و نحوه کاربرد آن ها مورد آزمایش قرار گیرد.

جاده های جنگلی، سازه های خاکی، مصالح محلی، ظرفیت باربری، تثبیت