منصوره یزدانی - دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی ، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی ، تنکابن، ایران
جواد خلعتبری - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی ، تنکابن ، ایران. (نویسنده مسئول)
شهره قربان شیرودی - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی ، تنکابن ، ایران.
محمد علی رحمانی - استادیار، گروه روانشناسی ، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی ، تنکابن ، ایران.

مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و دلبستگی مبتنی بر درمان شفقت بر فرانگرانی و الگوی خوردن در افراد دیابتی انجام شد. روش پژوهش تمام آزمایشی از نوع گروه کنترل با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت مراجعه کننده به انجمن دیابت استان البرز (کلینیک فوق تخصصی دیابت فردیس) و دارای پرونده فعال در انجمن دیابت شهر فردیس کرج در سال ۱۳۹۷ بودند. ۴۴ نفر از افراد واجد شرایط بر اساس معیارهای ورود و خروج و به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و یک کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه فرانگرانی ولز (۱۹۹۴) و پرسشنامه عادت خوردن داچ (وان استرین و همکاران، ۱۹۸۶) بود. هر دو گروه آزمایش و گروه کنترل، با استفاده از ابزار پژوهش مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس مداخله درمان مبتنی بر شفقت و دلبستگی مبتنی بر درمان شفقت هرکدام طی هشت جلسه برای گروه های آزمایش مختص خود، اجرا شد. در پایان مداخلات، هر دو گروه آزمایش و گروه کنترل، با استفاده از ابزار پژوهش مورد پس آزمون قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد درمان مبتنی بر شفقت و دلبستگی مبتنی بر درمان شفقت بر فرانگرانی و الگوی خوردن در افراد دیابتی موثر است (۰۱/۰>p).

درمان مبتنی بر شفقت, دلبستگی مبتنی بر درمان شفقت, فرانگرانی, الگوی خوردن, بیماری دیابت