محمد رستمی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم و سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
بهرام تقی پور - استادیار، دانشکده حقوق و علوم و سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
علیرضا صالحی فر - استادیار، دانشکده حقوق و علوم و سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
حسین داودی بیرق - دانشیار، دانشکده حقوق و علوم و سیاسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

داوری به منزله یکی از روش های حل اختلاف مورد حمایت قانون گذاران است. با این حال، در برخی موارد به جهت محافظت از صلاحیت انحصاری دادگاه های ملی در برخی امور مهم مقید به رعایت شرایطی است. بی شک، مهم ترین شرط داوری پذیری است که سنگ بنای رسیدگی داوری شناخته می شود؛ طوری که نادیده گرفتن آن ممکن است جریان داوری را در هر مرحلهای متاثر سازد. از اختلافات محل طرح مسئله داوریپذیری اختلافات داخلی شرکت های تجاری است. پیچیدگی روابط ارکان شرکت و وجود ذی نفعان متعدد در برخی موارد به گونهای است که داوریپذیری اختلافات بروزیافته را با ابهاماتی مواجه میکند. با این حال، با وجود اهمیتی که داوری‎پذیری اختلافات داخلی شرکت های تجاری دارد، در حقوق ایران، وضعیت حقوقی آن چندان روشن نیست؛ حال آنکه در بسیاری از کشورها قواعد مشخصی در این زمینه وجود دارد. در این نوشتار، به روش تطبیقی، داوری پذیری اختلافات داخلی شرکت ها بررسی شد و یافتهها نشان داد برخلاف برخی کشورها، که رویه قضایی داوری پذیری اختلافات داخلی شرکتها را شناسایی و موانع آن را تبیین کرده است، در حقوق ایران، قانون گذار فقط در خصوص شرکت های تعاونی ارجاع به داوری را الزامی دانسته و در خصوص سایر شرکت ها مقرره صریح و مشخصی ندارد.

اشخاص ثالث, داوری پذیری, دعوای مشتق, سهامداران, نظم عمومی