عبدالحسین شیروی - استاد گروه حقوق، دانشکده حقوق، پردیس فارابی دانشگاه تهران، قم، ایران
علی رضا ابراهیمی - کارشناس ارشد حقوق تجارت بین الملل، دانشکده حقوق، پردیس فارابی دانشگاه تهران، قم، ایران

امروزه در دنیایی زندگی میکنیم که به لطف رشد تکنولوژیهای نوین و دیجیتالی شدن امور روزبه روز در حال کوچک تر شدن است. به سبب گسترش روزافزون تجارت و تبادل بینالمللی کالا در این فضا، وجود نظامهای مختلف حقوقی در مسیر یک قرارداد حمل ونقل کالا موجب مشکلاتی از جمله پیدایش چندین قرارداد حمل جزئی، ابهام در حقوق، تعهدات و مسئولیتهای افراد مرتبط با حمل، افزایش ترافیک در مرزها، بالا رفتن هزینهها، طولانی شدن زمان حمل، و در نهایت کاهش بهرهوری خواهد شد. یک راه حل موثر برای توسعه حمل ونقل بین المللی برقراری یک نظام حقوقی واحد و هماهنگ است که هدف آن شروع و به پایان رساندن حمل ونقل فقط با یک قرارداد و سند حمل و تحت حاکمیت یک قانون مشخص باشد. در حوزه حمل ونقل ریلی فرامرزی کالا با دو نظام عمده حقوقی مواجهیم: کنوانسیون SMGS و قواعد CIM. تلاش های بسیاری برای یکسان سازی این دو مقررات در حال انجام گرفتن است؛ از جمله تهیه «پیش نویس قانون متحدالشکل ریلی». با این حال، به نظر می رسد اکنون زمینه و بستر لازم برای تصویب یک کنوانسیون جدید به منظور یکسان سازی مقررات این حوزه وجود ندارد. بنابراین، بهتر است تا فراهم شدن چنین بستری از ابزارهای قراردادی داوطلبانه، مثل بارنامه مشترک CIM/SMGS، قراردادهای استاندارد، و امثال آن در جهت هماهنگ سازی هر چه بیشتر مقررات این حوزه استفاده کرد.

حقوق حمل ونقل ریلی بار, حمل ونقل ریلی کالا, کنوانسیون SMGS, مقررات متحدالشکل CIM, یکسان سازی و هماهنگ سازی حقوقی