احسان علی اکبری بابوکانی - استادیار، هیات علمی گروه اهل البیت (علیهم السلام)، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه اصفهان، ایران
سهند صادقی بهمنی - دانش آموخته دکتری فقه و حقوق، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان، ایران
محمد امینی - دانشجو دکتری حقوق خصوصی، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان، ایران

شیخ صدوق از فقهای قرن چهارم و در دوره ای که متصل به غیبت معصوم (ع) است، تقریبا در اکثر ابواب فقهی نظراتی خلاف مشهور فقهای امامیه دارد و این مهم با مشاهده کتاب من لا یحضره الفقیه ایشان، دانسته می شود.  نگارندگان در این مقاله به بررسی فقهی آرای شاذ ایشان در باب ارث پرداخته و نشان می دهند که صدوق در پنج مورد از مبحث ارث که به ترتیب عبارتند از: ۱- عدم ارث بری ولد ولد در صورت وجود ابوین متوفی. ۲- مشارکت میان جد و فرزند فرزند در ارث بردن از ترکه متوفی. ۳- ارث بری مادر متوفیه با فرض وجود زوج به میزان یک ششم به عنوان فرض و باقی مال به واسطه رد. ۴- اگر تنها وارث زوج، زوجه وی باشد، زوجه در زمان حضور امام، یک چهارم از ترکه را به ارث می برد و در حال غیبت، تمام آنرا. ۵- ارث بری عتیق (آزاد شده) از معتق (آزاد کننده)، فتوایی خلاف نظر مشهور در فقه دارد. رهاورد این پژوهش آن است که نشان دهد، آرای شاذ فقیهان از جمله شیخ صدوق نیز دارای پشتوانه های معتبر و متقن روایی است. لذا به نظر می رسد که آرای ایشان در برابر قول مشهور، توانایی ایستادگی را داشته و در حقوق موضوعه ایران می تواند واجد اثر شوند و چه بسا عاملی برای تغییر مباحث ارث قانون مدنی که عمدتا در بیان احکام از نظر مشهور پیروی جسته، باشد.

صدوق, ارث, الفقیه, خلاف مشهور