ابوطالب ایرانمهر - استادیار آموزش زبان انگلیسی، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران
سید علی استوار نامقی - دانشیار آموزش زبان انگلیسی، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران
حسین داوری - دانشیار زبانشناسی، عضو هیئت علمی دانشگاه دامغان، دامغان، ایران

رشته آموزش زبان انگلیسی در مقطع کارشناسی ارشد، به عنوان یکی از رشته­های پرطرفدار در جامعه دانشگاهی ایران که عمری حدود پنج دهه را سپری نموده، تاکنون سه برنامه را تجربه نموده است. جدیدترین برنامه درسی این رشته که مصوب سال ۱۳۹۶ در شورای تحول و ارتقا علوم انسانی است، از آغاز سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ و پس از گذشت سه دهه از اجرای برنامه دوم عملیاتی شد که قرار است پس از گذشت پنج سال، مورد بازنگری قرار گیرد. با توجه به اهمیت این تغییر دیرهنگام در برنامه، در این مقاله تلاش شده تا با نگاهی انتقادی و با بهره­گیری از الگوی موسوم به مشارکتی، دیدگاه­های دوازده تن از اعضای هیئت علمی شاغل در دانشگاه­های دولتی مجری این رشته به نحوی کیفی و در قالب شیوه مصاحبه بررسی و تحلیل گردد تا به این پرسش، پاسخ داده شود که از منظر این دسته مهم از ذی نفعان در برنامه درسی، برنامه جدید چه مزیت ها و کاستی­هایی دارد. یافته­های این پژوهش که ذیل سه مقوله الف) عناوین دروس، ب) سرفصل و ج) منابع درسی بررسی شده بیانگر آن است که در کنار امتیازهای قابل­توجه برنامه جدید از حیث توجه به عناوین درسی جدید، بازنگری در اهداف و سرفصل­ها، توجه بیشتر به بافت ایران و ... شاهد کاستی­هایی قابل ­­تامل در قبال برخی از عناوین درسی، گزینش و نحوه ارائه سرفصل­ها و نیز ماهیت برخی منابع پیشنهادی و نحوه ارائه آن هستیم که با وجود چنین ضعف­هایی، نیل به اهداف خرد و کلان برنامه به نحوی مقبول میسر نخواهد بود. بر پایه یافته­های حاصل از این پژوهش، پیشنهادهایی در راستای بازنگری برنامه ارائه شده است.

ارزیابی انتقادی, برنامه درسی, آموزش زبان انگلیسی, الگوی مشارکتی