رضا قاسم زاده - کارشناس ارشد، مهندسی محیط‎زیست، دانشکده محیط‎زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
محمد علی عبدلی - استاد، گروه مهندسی محیط‎زیست، دانشکده محیط‎زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
امید بزرگ حداد - استاد، گروه مهندسی آبیاری و آبادانی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
مریم پازکی - استادیار، گروه مهندسی محیط‎زیست، دانشکده محیط‎زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

بیشترین مشکلات در زمینه مدیریت پسماند شهری مربوط به بخش آلی پسماندهای شهری است. در این پژوهش که به‎صورت تجربی انجام شد، اثر هیدروچارهای تولیدی در دماهای ۱۵۰، ۱۹۰ و ۲۳۰ درجه سانتی‎گراد بر فرایند هضم بی‎هوازی با نمونه بخش آلی پسماندهای شهری تهران بررسی شد. بر اثر فرآیند کربنیزاسیون گرمابی، با افزایش دما، میزان بازدهی هیدروچار کاهش یافت و در عین‎حال با توجه به افزایش ارزش حرارتی، میزان بازدهی انرژی در هیدورچار-۱۹۰ به بیشینه حالت خود رسید. اثرگذاری هیدروچار بر میزان تولید بیوگاز متغیر بود و در هیدروچارهای ۱۵۰ و ۱۹۰ به‎ترتیب ۲۵/۲۳ و ۰۳/۴۱ درصد افزایش تولید بیوگاز مشاهده شد که ناشی از تخریب ساختار سخت بخش آلی پسماندهای شهری بود. از طرفی در هیدروچار-۲۳۰، ۶۳/۳۰ درصد کاهش تولید بیوگاز رخ داد که ناشی از تولید محصولات بازدارنده مانند فنول و فورفورال در فرایند کربنیزاسیون گرمابی بود. با توجه به نتایج حاصل شده، بهترین شرایط به‎منظور تولید بیشینه بیوگاز در هیدروچار تولیدی در دمای ۱۹۰ درجه سانتی‎گراد و زمان ماند ۴۰ دقیقه بود. هم‎چنین درصد تولید متان در این شرایط معادل ۲۵/۶۳ درصد بود.

کربنیزاسیون گرمابی, هضم بی‎هوازی, بخش آلی پسماند شهری, تولید بیوگاز, هیدروچار