نقش ادبیات فارسی و هنر در آموزه های قرآنی و دینی

دین: همزاد انسان و یک نیاز قطعی و واقعی برای او بشمار می آید. و انتقال آن به نسل های آینده در زمره انتقال میراث فهرنگی جوامع است لذا در پی آن آوزش دین نیز یک مساله ویژه می شود.زیرا این مسئله یک گرایش عمومی برای اولیاء است که دین خود را مثل هر میراث دیگر به فرزندان خویش انتقال دهند، ماده ۲۶ اعلامیه حقوق بشر این اولیاء است که دین خود را مثل هر میراث دیگر به فرزندان خویش انتقال دهند، ماده ۲۶ اعلامیه حقوق بشر این اولویت را در انتخاب نوع تربیت، برای اولیاء به رسمیت می شناسد و علاوه بر آن معلمان بیشماری هستند که آموزش دین را بعنوان رسالتی اصلاح طلبانه دنبال می کنند به علاوه بر آنکه کنجکاوی درباره دین و گرایش به ان یک رغبت قطعی و قطری در کودکان شناخته شده است که این علاقه و رغبت عموما در سال های پایانی دبستان بروز و شدت بیشتری پیدا می کند با این وجود آموزش درس دینی و قرآن در نظام آموزشی ما یک مساله بسیار مهم و شایسته التفاف است که لاجرم باید به آن پرداخته شود و برای پرداختن به آن لازم است به سوالاتی از قبیل ذیل پاسخ دهیم که در معارف اسلامی کودک با چه ویژگی های توصیف شده؟ کودکان مفاهیم دینی را چگونه می فهمند؟ تربیت دینی مناسب فراگیران در سنین مختلف بایستی دارای چه خصوصیاتی باشد؟ کدام مفاهیم و احکام دینی برای آموزش به دانش آموزان دبستانی یا راهنمایی و یا.... مناسب است؟ و آیا برنامه های فعالی تعلیم و تربیت دینی توانسته است آنطور که بایسته و شایسته است موفق باشد؟ قطعا برخورداری از یک نظام تربیتی مطلوب در این مقطع نیازمند پاسخگویی به هر یک از سوالات مذکور می باشد.

Keywords:

ادبیات فارسی , قرآن , نظام تربیتی , آموزه های قرآنی