بررسی میزان آگاهی از حقوق و مسئولیت های شهروندی در قبال محیط زیست شهری در راستای توسعه پایدار

شهرها سیستم های پیچیده و متکی به هم هستندکه در برابر تهدیدات ناشی از سوان طبیعی و انسانی آسیب پذیر می باشند. ویژگی های کالبدی و معماری خاص، تراکم های بالا، رشد جمعیت، سیستم های زیرساختی فشرده و به هم مرتبط و توسعه شهری برنامه ریزی نشده بر آسیب پذیری بالای شهرها در برابرخطرات سوانح طبیعی افزوده است. مخاطرات طبیعی موجب می شوند تا جوامع، برنامه ریزان و مدیران که درتلاش برای شناخت و مدیریت آنها هستند با بسیاری از مشکلات، مسایل و چالش ها مواجه شوند. لذا تاب آوری جوامع شهری به عنوان راهکاری جهت برون رفت از بحران دارای اهمیت است. نگارش حاضر هدف بررسی حقوق زیست محیطی شهروندان در گستره شهر است و در همین راستا حق دسترسی به اطلاعات، حق بر آموزش، حق مشارکت، حق تشکیل و عضویت در سازمان های مردم نهاد، حق برخورداری از محیط زیست سالم و حق برخورداری از فضای سبز شهری؛ مصوبات شورای شهر تهران مورد پژوهش قرار گرفته اند. نتیجه اینکه علی رغم تمام تلاش های صورت گرفته و برخی موفقیت های به دست آمده، همچنان چالش های زیادی در این حوزه وجود دارد و راه درازی تا تحقق کامل حقوق زیست محیطی شهروندان در پیش است و نهادهای حاکمیتی و مدیران شهری بایستی بیش از پیش جهت تحقق حقوق مذکور تلاش نمایند. باید شرایطی را به وجودآورد که سکونتگاه های شهری در معرض خطر را تاب آور نمود. در نهایت برای اینکه شهرها بتوانند در حوادث غیر مترقبه، تاب آوری کالبدی شهرها را حفظ کنند، به پویایی و پایداری رسیده و تداوم حیات یابند، مدیریت شهری ناگریز است میزان تاب آوری کالبدی شهر راسنجیده تا بتواند آمادگی لازم را در راستای توسعه پایدار زیست محیطی شهری داشته باشند.حق بر محیط زیست ارتباط زیادی با دیگر حقوق بشری دارد، به گونه ای که عدم تحقق آن، منجر به تهدید سایر حقوق انسان می شود و علاوه بر ورود صدمات جبران ناپذیر بر سلامت شهروندان، دیگر حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آنها را نیز در معرض خطر قرار می دهد.

Keywords:

محیط زیست شهری , حقوق زیست محیطی , مدیریت شهری , برنامه ریزی