بررسی سیاست های دولت و ارائه الگو در توسعه صنعت توریسم در ایران

بی شک پایان پذیر بودن ذخایر و منابع اقتصادی مانند نفت و گاز، کشورهای مختلف را بر آن داشت تا برای کسب درآمد بیشتر، به صنایع اشتغال زا و پرمنفعت روی آورند. در این میان، صنعت گردشگری، سومین فعالیت اقتصادی پیشرو و در حال توسعه می باشد که پس از صنعت نفت و خودروسازی، باعث افزایش درآمد بسیاری از کشورهای دنیا، حتی مناطقی که منابع اقتصادی چندانی ندارند، گشته است.گردشگری فعالیتی پیچیده است و توسعه آن وابسته به عوامل متعددی نظیر وجود جاذبه-های گردشگری، خدمات و تسهیلات گردشگری، و... است. شهر تهران به سبب برخورداری از جاذبه های طبیعی و تاریخی فراوان یکی از مهم ترین مناطق مستعد ایران در حوزه گردشگری می باشد. تقریبا تمامی حکومت ها در جهان به دنبال بهره گیری از این صنعت در کشور خود باشند. توسعه گردشگری متضمن توجه به ابعاد توسعه در تمامی سطوح فردی، سازمانی و ملی است و پایداری آن در گروی استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری ها، سمت گیری پیشرفت فن آوری و تغییر ساختاری و نهادی است که با نیازهای حال و آینده بشر سازگار باشد.هدف این نگارش بررسی، ارزیابی و تحلیل مفاد و محتوای مرتبط با صنعت گردشگری در سیاست گذاری ها است تا ضمن تبیین وضعیت صنعت گردشگری در دیدگاه های کلان کشور به کاستی های مبنایی گردشگری در نظام سیاست گذاری ایران و موانع اساسی توسعه صنعت گردشگری ایران بپردازد. ماهیت پایداری گردشگری مستلزم محیط های طبیعی ، فرهنگی و انسانی است. گردشگری باید جنبه های فرهنگی ، ارزشی و عناصر سنتی جوامع محلی را مد نظر داشت باشد. به طور کلی این تلاش ها نشان از آن دارد که گردشگری بتواند در پردازش توسعه پایدار راهکاری عملی را شکل دهد. تحقق اقتصاد مقاومتی در بخش گردشگری نیازمند تدوین سیاست های منسجم و مناسب همسو با سیاست های اقتصاد مقاومتی است.با توجه به وضعیت موجود گردشگری در کشور می توان بیان نمود که گردشگری در کشور با توجه به ظرفیت بالا، به توسعه مناسب دست نیافته است. سهم اندک گردشگری در تولید ناخالص ملی، ارزآوری پایین در بخش گردشگری خارجی و نرخ پایین اشتغال در بخش گردشگری موید این ادعاست.

Keywords:

صنعت گردشگری , سیاست گذاری , برنامه ریزی , توسعه پایدار