سید امیر چاوشی - دانشجوی دکترا رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
زینب رعدی - فوق لیسانس رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

چکیدهتفکر و ایده شهرهای جدید چه در کشورهای توسعه یافته که بعد از انقلابات صنتعی آغاز شد و چه در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران با یک دیدگاه مشترک پاسخگوئی به نیاز توسعه فیزیکی حاصل از رشد شهرنشینی و نظام بخشی به کلان شهرها شکل گرفته است. ساماندهی و برنامه ریزی منسجم به منظور بهبود کیفیت زندگی شهروندان و فضای شهری از یک سو و کنترل و مهار حاشیه نشینی و شکل گیری شهرک های خودرو و بی برنامه در اطراف شهرهای بزرگ از سوی دیگر، ضرورت شکل گیری و طراحی شهرهای جدید با برنامه را حتمی ساخته است. با این وجود می بایست در سیاست های کلان توسعه شهری کشور، ضعف مدیریتی در ساختار اداری، اجرایی این شهرها و بالاخره محدودیت های ناشی از خلاء هویت در شهرهای جدید، تجدید نظر نمود. رفع این نقیصه ها می تواند در ارتقاء جایگاه شهرهای جدید در نظام شهری کشور نقش آفرین باشد. هدف این مقاله رویکرد شهرهای جدید در نظام برنامه ریزی شهری ایران(چالش ها و راهبردها)(مطالعه موردی: شهر جدید اندیشه) می باشد. برنامه ریزی شهرهای جدید در جهان در طول یک قرن گذشته در پاسخ به شرایط متغیر اجتماعی و اقتصادی و اولویت های برنامه ریزی ملی مورد استفاده قرار گرفته و هر کشوری با توجه به امر توسعه خود، احداث شهرهای جدید را در دستورکار قرارداده و به مرحله اجرا درآورده است. در نتیجه می توان گفت تحولات جمعیتی کشور در دهه های اخیر بیانگر رشد سریع جمعیت و به موازات آن تسریع روند شهرنشینی بوده است. باتوجه به این امر مهم تامین مسکن شهروندان به یکی از اصلی ترین برنامه های دولت مبدل شده است. حجم بالا و رو بهازدیاد تقاضای مسکن، عملا تامین زمین شهری مورد نیاز در داخل شهرها را بسیار مشکل و پرهزینه ساخته است.

واژه کلیدی: شهرهای جدید، برنامه ریزی شهری، شهر جدید