فریبا حسنی - دانشیار روان شناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
زهرا عازم نیا - دانشجوی دکتری روان شناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
فرناز کشاورزی ارشدی - استادیار روان شناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
شهربانو قهاری آهنگر کلائی - استادیار روان شناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مداخله آدلری و هیجان­مدار بر صمیمیت زنان دارای تعارض زناشویی انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون، با گروه کنترل همراه و با مرحله پیگیری ۳­ماهه بود. جامعه آماری را کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی مراجعه­کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان­شناختی منطقه ۱۲ شهر تهران در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند که در مرحله اول با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۶۰ نفر زن دارای نمره بالاتر از ۱۱۱ در پرسشنامه تعارضات زناشویی انتخاب و سپس به­شیوه تصادفی ساده در ۲ گروه آزمایش (۲۰ نفر گروه مداخله آدلری و ۲۰ نفر گروه درمان هیجان مدار) و یک گروه کنترل (۲۰ نفر) جای­گذاری شدند. گروه آزمایش اول، در ۱۰ جلسه ۹۰­دقیقه­ای مداخله آدلری و گروه آزمایش دوم در ۱۰ جلسه ۹۰­دقیقه­ای درمان هیجان­مدار قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ گونه مداخلهای دریافت نکردند. به­منظور جمع­آوری داده­ها، از پرسشنامه­های تعارضات زناشویی MCQ ثنایی ذاکر و همکاران (۱۳۸۷) و مقیاس صمیمیت زناشویی MIS تامپسون و والکر(۱۹۸۳) استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون­های تحلیل واریانس، اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بن­فرونی نشان داد که هر درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل، اثربخشی معناداری بر افزایش صمیمیت داشته است (۰۵/۰>P). افزون بر این، براساس آزمون تعقیبی بن­فرونی، درمان هیجان­مدار اثربخشی بیشتری بر افزایش صمیمیت زناشویی دارد(۰۵/۰>P).

مداخله آدلری, درمان هیجان مدار, صمیمیت, تعارضات زناشویی