حسین چراغی - دانشجوی دکترای علوم سیاسی گرایش مسایل ایران
علی اشرف نظری - هیات علمی دانشکده حقوق و علو م سیاسی،دانشگاه تهران
مجتبی مقصودی - عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

جامعه کارگری درسال های اخیر در وضعیت خاص و پیچیده ای بسرمی برد. از یک سو، نداشتن امنیت شغلی(قراردادی موقت)، سو مدیریت، درآمد و دستمزدهای ناچیز، پدیده خصوصی سازی نامتعارف و اخیرا"هم رکود اقتصادی بخاطر بیماری کووید۱۹و ازسوی دیگرنداشتن تشکل های صنفی مستقل کارگری، وتکیه به تشکل های نیمه دولتی که ازتوان چانه زنی برخوردار نیستند مواجه گردیده اند. این عوامل فاصله طبقاتی کارگران را با دیگر اقشار جامعه بصورت چشمگیری افزایش داده است. و هرروز شاهد بروز تنش های کارگری در قسمت هایی از ایران هستیم. بنابراین مقاله پیش رو، باروش کیفی – تفسیری درصدد پاسخ به این سئوال می باشد. که عامل اساسی در ایجاد شکل گیری،کنش های کارگری در ایران پس از انقلاب اسلامی چه بوده است؟ فرضیه این مقاله نیز این که بنظر می رسد علاوه بر نبود تشکل های مستقل کارگری، مهمترین عامل در بروز و شکل گیری کنش های کارگری در ایران پس از انقلاب اسلامی خصوصی سازی بوده است. از این رو یافته های این مقاله نشان می دهد که نبود تشکل های مستقل کارگری (سندیکا ها)، خصوصی سازی ،تعدیل نیرو، عدم پرداخت به موقع دستمزدها، سطح پایین دستمزدها و نداشتن امنیت شغلی و ماهیت دولت رانتینر، از مهمترین دلایل بروز اعتراضات کارگری در ایران پس از انقلاب می باشد.

کنش کارگری, سندیکاهای کارگری, تشکل های کارگری, سپهرسیاسی, جمهوری اسلامی ایران