تحلیل تطبیقی مضامین «غربت آگاهی» اشراقی و «ترس آگاهی» هایدگری در فیلم های فریدون رهنما و میکل آنجلو آنتونیونی.

در این نوشتار به تحلیل فیلم هایی با مضامین غربت آگاهی و ترس آگاهی در اندیشه ی سهروردی و هایدگر با طرح این پرسش که منشا این مضامین چیست پرداخته شده است. به نظر می رسد هبوط و وجود بدایت مسئله باشند. هدف این پژوهش مطالعه تطبیقی دو تفکر اشراقی و هایدگری در آثار فریدون رهنما و میکل آنجلو آنتونیونی است. برای تحلیل این مضامین در ساحت سینما با رویکرد پدیدارشناسی هانری کربن و به روش مقایسه ای و مطالعه تطبیقی عمل شده است. دلیل انتخاب پدیدارشناسی کربن به عنوان شاگرد هر دو تفکر، آن است که پدیدارشناسی او تلفیقی از پدیدارشناسی و تاویل است. انسان شناسی سهروردی منجر به یکی از اساسی ترین مضامین کربن یعنی «غربت آگاهی» شده است. پژوهش حاضر نشان می دهد که انتخاب اصیل «ازآن من بودن» توسط دازاین و معرفت شناسی «بازگشت به من» توسط خود زمینی، دلیل همراهی بن مایه زیبایی شناسی سیر تاریخی و فرا تاریخی در این دو نگرش سینمایی خواهد بود. در این مقاله بر مبنای منشا و کارکرد مفاهیم «دازاین» و «هبوط» «هستی معطوف به مرگ» در فیلم هایی با مضمون ترس آگاهی و «هستی معطوف به آن سوی مرگ» در فیلم هایی با مضمون غربت آگاهی تاویل شده است.

Keywords:

غربت آگاهی , ترس آگاهی , پدیدارشناسی , سهروردی , هایدگر , سینما