مهندسی بافت ، بیومواد و روش های ساخت داربست در درمان بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون) PD ) دومین اختلال شایع تخریب کننده ی سیستم عصبی است که با اختلال حرکتی پیشرونده ظاهر می شود و باعث عوارض قابلتوجه در طول دوره ای طولانی وتشدید بیماری میشود. این بیماری ۲ - ۱ ٪ از جمعیت بالای ۶۵ سال و ۳ % ازافراد بالای ۸۵ سال را مبتلا می کند ، که در مردان بروز بیشتری نسبت به زنان دارد. تخریب تدریجی و ازبین رفتن نورونهای دوپامینرژیک در توده سیاه ۱ که در تنظیم حرکات نقش دارند و متعاقبا کاهش سطح دوپامین در جسم مخطط و همچنین توده های داخل سلولی حاوی α –سینوکلئین،جهش های ژنی واختلال در پروتئوستاز پروتئین ها از ویژگی های نوروپاتولوژیک اصلی بیماری پارکینسون می باشند .علاوه بر ویژگی های حرکتی اصلی بیماری مانند برادیکینزی)کندی حرکت ( ۲ ، لرزش استراحت ۳ ، سفتی ۴ و بیثباتی وضعیتی ۵ که به تشخیص بالینی بیماری کمک میکند ، بیماری پارکینسون با علائم غیر حرکتی بسیاری نیز همراه است که اغلببیشترین تاثیر را بر کیفیت زندگی بیماران دارد .اگر چه با شناخت مسیرها و مکانیسم های درگیر در بیماری پارکینسون، روش های درمانی جدید با هدف کنترل علائم PD بدون عوارضجانبی در حال ظهور هستند ، اما این روش ها اغلب رویکردهای درمانی با هدف بازگرداندن تون دوپامینرژیک در جسم مخطط هستند که تنها اصلاح کننده ی بیماری ۶ بوده و قادرنیستند از از دست رفتن نورون های دوپامینرژیک و پیشرفت بیشتر بیماری جلوگیری نمایند. بنابراین نیازمند روش های درمانی موثرتری هستیم تا با درک مسیرهای سیگنالینگ مولکولی درگیر در PD ، به ویژه در زمینه چگونگی نقش عوامل ژنتیکی و محیطی در شروع و پیشرفت این بیماری، قادر به تشخیص زود هنگام و درمان قطعی بیماری باشیم. در این مقاله ، پساز بررسی مکانیزم های دخیل در بیماری و درمان های رایج ، به بررسی روش های درمانی مبتنی بر مهندسی بافت و پزشکی بازساختی می پردازیم.

Keywords:

مهندسی بافت , بیماری پارکینسون , هیدروژل , داربست های سلول زدایی شده , نانو تکنولوژی