معصومه رحیم زاده - دانشجو ی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه پیام نور تهران
الهه انزایی - دانشجو ی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه پیام نور تهران

امروزه توسعه روستا یا هر نظام سکونتگاهی دیگری در مقایسه با گذشته پیوند گسترده تری با مفهوم مدیریت یافته است.در حال حاضر همه محققان و صاحبنظران مدیریت را به عنوان عاملی تأثیرگذار در توسعه می دانند که نه تنها قادر است روند توسعه را تسریع بخشد، بلکه شاید بتوان گفت: تنها عامل برای دست یابی به توسعه می باشد. بنابراین با توجه به ارتباط تنگاتنگ میان واژه مدیریت و توسعه، می توانیم بگوییم برای دست یابی به توسعه در ابعاد مختلف آن دست یابی به مدیریتی همه جانبه برای انتظام بخشی به سکونتگاهای روستایی از ضروریات غیر قابل انکار به شمار میرود. مدیریتی که بتواند تمام ابع اد و جنبه های ساختاری روستاها را در بر بگیرد و به سوی پویایی پیش ببرد .در واقع همگام با تحولات ساختاری اقتصادی - اجتماعی سکونتگاههای روستایی در دهه های اخیر، مدیریت روستایی نیز با دگرگونی ها یی همراه شده است. ارمغان این دگرگونیها برای کشورمان فرایند آزمون و خطاهای بی حاصل اما پر هزینه بوده است. لذا در این مقاله خواهیم کوشید تا عملکرد شورا و دهیاران را به عنوان نهادهای مدیریتی که به هدف دستیابی به توسعه روستایی بخشی از وظایف مدیریتی روستاها را بر عهده گرفته اند مورد ارزیابی قرار داده و نیز راهبردها و رهنمود هایی برای رفع تنگناهای نظام مدیریتی و برانگیختن توانهای اجتماعات روستایی ارائه دهیم

مدیریت - نواحی روستایی – شورا – دهیاری - نظریه راجرز