زینب حاجی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
ابراهیم دهقان پور - دانشجوی کارشناسی ارشد نظریه و نقد ادبی

ادبیات فارسی یا ادبیات پارسی به ادبیاتی گفته م ی شود که به زبان فارسی نوشته یا بیان شدهباشد. ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد. شعر فارسی و نثر فارس ی دو گونه اصلی در ادب فارسی هستند. برخی کتابهای کهن در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ ، مناجات و علوم گوناگون نیز دارای ارزش ادبی هستند و با گذشت زمان در دسته آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته اند. ادبیات فارسی به عنوان یکی از کهن ترین ادبیات جهان، همواره زبانزد ملل مختلف جهان بوده است . بسیاری از شاعران و نویسندگان بزرگ ایرانی به صورت فرامرزی ، پای را از مرزهای ایران و توران فراتر نهادند تا مخاطبان فراوانی در آن طرف مرزهای پارس در جهان، از جمله اروپا پیدا کنند و بتواند قدرت و توان خود را در حوزه ادبیات به رخ جهانیان بکشند. شاعرانی همانند مولانا، سعدی ، خیام، فردوسی ، حافظ و بزرگان ی دیگر که اشعار آنها جهانی شده است ، نمونه ی کوچکی از غنای ادبیات فارسی ما را تشکیل می دهد اما متاسفانه سالیان سال است دیگر خبری از تکرار چنین بزرگانی در ادبیات ما نیست و روز به روز جا یگاه زبان و ادبیات ما چه درمدارس و چه در دانشگاهها، متاسفانه ضعیف و کمرنگ شده است و روز به روز شاهد کم اهمیت تر شدن این واحد درسی می شویمکه آینده ی جایگاه ادبیات را متزلزل خواهد کرد. مقاله ی پیش رو ی که به شیوه ی کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجامشده است به برخی از نکات ضعف در ارتقاء جایگاه ادبی ات در مدارس و دانشگاههای ایران پرداخته است و راهکارهایی را جهت نجاتاین رشته ارائه نموده است.

ادبیات، ضرورت ادبیات فارسی، مدارس ایران،دانشگاه ها