سیدمحمد سیدی اصل - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی ، دانشگاه تهران
ابوالقاسم محمودی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی ، دانشگاه تهران

احساس اتحاد و گروهبندی منطقه ای و بین المللی بین کشورها، وجود منافع مشترک بین آنهاست. مقدم ترین انگیزهای که کشورها را به گردآمدن در پیمان ها و اتحادیه ها، اعم از سیاسی و نظامی و امنیتی و اقتصادی ترغیب می کند، حفظ بهتر منافع در شرایط اتحاد و همبستگی و نیز کسب توان دستیابی به منافع بیشتر است. تاریخ دیپلماسی جهان در دوران معاصر آکنده از تشکیل اتحادیه های مختلف با اهداف و برنامه های گوناگون است.اعلام موجودیت شورای همکاری خلیج فارس در فوریه 1891 حاصل و برآیند طبیعی تلاش های شش کشور عربستان سعودی، بحرین ، کویت، امرات متحده عربی، قطر و عمان برای حفاظت دسته جمعی نبود. بلکه معلول تحولات شگرف اوخر دهه ی 1891 و به ویژه انقلاب اسلامی ایران که دیدگاه تجدید نظرطلبانه داشت،است.دراواخر 1891 میلادی اوضاع پرتلاطم ناشی از انقلاب اسلامی ایران موجب به هم خوردنوضع موجود در منطقه خلیج فارس گردید، واین امر بیش از همه سبب نگرانی کشورهای منطقه از لحاظ امنیتی شد. با توجه به مدل نظام های منطقه ای ،کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در چه مرحله ای ار این نظام قرار قرار دارند؟ هدف این مقاله بررسی جایگاه نظام منطقه ای کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس می باشد، و روش تحقیق بصورت تحلیلی - توصیفی می باشد

ژئوپلیتیک، نظام منطقه ای ، شورای همکاری خلیج فارس