سارا پژوم - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی خانواده، دانشگاه شهید بهشتی
پریساسادات سیدموسوی - استادیار، پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تجربه ی بدرفتاری در کودکی در پیش بینی بازنمایی های مادر پیش از تولد نوزاد و دلبستگی او به جنین انجام شد. در این پژوهش از روش توصیفی و به منظور تحلیل داده ها تحلیل همبستگی و رگرسیون سلسله مراتبی استفاده شد. جامعه ی آماری عبارت بود از تمامی زنان بارداری که در بارداری اول به سر می بردند. نمونه گیری با روش در دسترس انجام شد و تعداد ۱۳۱ شرکت کننده در پژوهش حاضر شرکت به عمل آوردند. ابزارها شامل پرسشنامه ی اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه ی بازنمایی های مادران در دوران بارداری (آمانیتی و همکاران،۱۹۹۸)، پرسشنامه ی دلبستگی به جنین کرنلی (۱۹۸۱) و پرسشنامه ی خودگزارشی تجربه ی بدرفتاری در کودکی (محمدخانی، ۱۳۸۲) بود. نتایج نشان دادند تجربه ی بدرفتاری در کودکی با دلبستگی مادر به جنین رابطه ی منفی معنی دار دارند. همچنین، درباره ی ارتباط میان تجربه ی بدرفتاری در کودکی با بازنمایی های مادران باردار، نتایج نشان دادند به میزانی که تجربیات بدرفتاری بیشتری گزارش شده بودند، بازنمایی ها از جنین، خود، همسر، خود در نقش مادری، همسر در نقش پدری، مادر خود شخص منفی تر بودند. علاوه بر این تجربه ی بدرفتاری توانست به میزان ۳۰ درصد دلبستگی مادر به جنین، ۸/۳ درصد بازنمایی مادر از جنین، ۱۳ درصد بازنمایی مادر از خود، ۱۹/۲ درصد بازنمایی مادر از پدر کودک، ۲۲/۳ درصد بازنمایی مادر از خود در نقش مادری، ۱۷ درصد بازنمایی مادر از پدر کودک در نقش پدری، ۲۱/۵ درصد بازنمایی مادر از مادر خود و ۱۳/۸ درصد بازنمایی مادر از ویژگی های شخصیتی پدر خود را پیش بینی کند.

بازنمایی ذهنی، تجربه ی بدرفتاری، دلبستگی، جنین