اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود سازگاری زناشویی و تاب آوری زوجین مراجعه کننده به واحد روانشناسی بیمارستان امام خمینی (ره) شهر کرمانشاه

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود سازگاری زناشویی و تاب آوری زوج ها بود. طرح این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل است.۳۲ نفر از مراجعه کنندگان (۱۶ زوج )به واحد روانشناسی بیمارستان امام خمینی شهر کرمانشاه به شیوه نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاک های ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه زوج درمانی هیجان- محور (۸ زوج۱۶ نفر( و کنترل ) ۸زوج۱۶ نفر(تقسیم شدند. گروه زوج درمانی هیجان- محور، تحت ده جلسه درمانی و گروه کنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. به منظور پیگیری پایداری درمان، متغیر وابسته دو ماه پس از درمان نیز اندازه گیری شد. برای سنجش میزان سازگاری زناشویی از پرسشنامه اسپانیر(۱۹۷۶) و برای سنجش تاب آوری زوج ها از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون استفاده شد.داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با اندازه گیری مکرر روی یک عامل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که زوج درمانی هیجانمدار نسبت به گروه کنترل منجر به تغییرات موثر و ماندگاری در مولفه های سازگاری و تاب آوری زوج شد، P>۵/۵۰ . از این رو براساس یافته های پژوهش حاضر می توان رویکرد زوج درمانی هیجان مدار را به عنوان یک رویکرد اثربخش در بهبود روابط زناشویی، سازگاری و تاب آوری به کار برد که در نهایت می تواند منجر به تداوم زندگی زناشویی شود.

Keywords:

زوج درمانی , هیجان مدار , سازگاری زناشویی , تاب آوری